Ο Αντώνης Σαμαράς τώρα και τερματοφύλακας!

Προσεχώς στα θερινά σινεμά όλης της χώρας!

Συνεχίζοντας την αναφορά της «Λογοκρισίας» στους πολιτικούς χώρους που διεκδικούν την ψήφο μας την 17^η Ιουνίου 2012, μετά το ΠΑΣΟΚ, τον Σύριζα και την ΔΗΜΑΡ, στους οποίους έγινε εκτενέστατη αναφορά στα προηγούμενα κείμενα (με μια ιδιαίτερη «αγάπη» -σε επίπεδο εμμονής- για τον Σύριζα, mea culpa) σήμερα θα αναφερθούμε με λίγα λόγια στην κουρελιασμένη, αλλά ακόμα ζωντανή, συντηρητική παράταξη της χώρας η οποία, σαν τον απέθαντο επίτιμο πρόεδρο της, όλο χάνεται μα ποτέ (προς όφελος των οπαδών της) δεν εγκαταλείπει. Ίσως αυτή να είναι και η εν γένει συμπεριφορά της «τακτοποιημένης» αστικής τάξης: μαραίνεται αλλά, σαν την ρόκα στο μποστάνι, ξανά φυτρώνει την επόμενη (Πολιτική) άνοιξη. Μόνο που καμία φορά την άνοιξη πέφτει χιόνι…

Ο Antonis, το καλό παιδί/λεβέντης που κάθε πεθερά θα ήθελε για γαμπρό της, την τελευταία διετία έχει χαράξει μια πορεία που ακόμα και ο κομήτης του Χάλευ ή κάποιος διάττοντας αστέρας θα μπορούσε να ζηλέψει. Στον κενό πολιτικό χρόνο που μεσολάβησε από την απόδραση του καταθλιπτικού Καραμανλή προς τα σουβλατζίδικα της Ραφήνας, ο Antonis μετατράπηκε από «μαύρο πρόβατο» και «αποστάτης» σε «Πρόεδρος της Ν.Δ.» και «ο πλέον κατάλληλος». Πρόκειται για το μεγαλύτερο grand slam/κλωτσοπατινάδα στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία του τόπου, με μοναδική και κραυγαλέα εξαίρεση –φυσικά- το δικομματικό alter ego του Σαμαρά, τον αγαπημένο Αλέξη. Άραγε όμως η συλλογική συνείδηση των δεξιών ψηφοφόρων έχει ξεπεράσει τις πληγές του παρελθόντος; Νομίζω πως, αν κρίνουμε και από τον -αντίστοιχο- βίο του επίτιμου και την πολιτική του σταδιοδρομία μετά τα γεγονότα του 1965 (τι θυμήθηκα τωρα…),  κάτι τέτοιο μάλλον δεν έγινε και ούτε πρόκειται να γίνει. Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός πως με την πρώτη ευκαιρία και στραβοτιμονιά του Αντώνη, ξεπήδησαν 3 τουλάχιστον πολιτικά κόμματα από τα σπάργανα της Ν.Δ.: Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (δηλαδή, ο Σύριζα της δεξιάς παράταξης, κατ' αντιστοιχία της αντιμνημονιακής του θεσης απέναντι  στο άλλο πρώην μεγάλο κόμμα του Κέντρου, το ΠΑΣΟΚ), η -σχεδόν συγχωνευθείσα- ΔΗΣΥ (δηλαδή, η ΔΗΜΑΡ της δεξιάς παράταξης, με την χλιαρή συγκρουσιακή διάθεση με το μητρικό/αδερφό κόμμα αλλά και της ενδεχόμενης μετεκλογικής συνεργασίας), και (θα το πω και ας τα ακούσω από πολλούς…) η Χρυσή Αυγή (ή αλλιώς: το αντίστοιχο ΚΚΕ της δεξιάς παράταξης, χωρίς φυσικά και επ' ουδενί να το ταυτίζω πολιτικα ή ιδεολογικά με την Χ.Α.). 

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Η Χρυσή Αυγή  προϋπήρχε ως κόμμα του 0,23%. Το να υποθέσει κανείς ότι η γιγαντιαία άνοδος των ποσοστών της οφείλεται αποκλειστικά σε πρώην ψηφοφόρους της Ν.Δ. είναι, το ξέρω,  υπεραπλούστευση. Αλλά και το να κλείσεις τα μάτια μπροστά στο γεγονός ότι ο λεγόμενος «υπέρ-πατριωτικός χώρος» αφορά πρώτιστα την συντηρητική παράταξη ως η πιο εξτρεμιστική της μορφή/εκδοχή είναι τουλάχιστον αφέλεια. Απλά, τόσα χρόνια οι περιφερόμενοι δεξιοί «πατριώτες» είχαν επιλέξει την φιλόξενη και κατά καιρούς φιλοχουντική στέγη του γέρικου ΛΑΟΣ. Τώρα που ο ΛΑΟΣ έγινε από κόμμα, απόκομμα, ε,  ο καθένας ψάχνει για κεραμίδι. Η ναζιστική Χ.Α. με την επιθετική της παρουσία στις γειτονιές επωφελήθηκε από το ώριμο φρούτο της ανασφάλειας του πληθυσμού όταν, την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος της Ν.Δ. περιφερόταν ως άλλος χριστιανοδημοκράτης Κονραντ Αντενάουερ στα Ευρωπαϊκά σαλόνια πίνοντας εσπρέσο στρέτο. Έτσι το  (μικρό) ποσοστό του 33% έγινε το εξευτελιστικό 19% σε δύο χρόνια. Και αν είναι τραγωδία το ΠΑΣΟΚ του 44% να πέφτει στο 14% στον ίδιο πολιτικό χρόνο, όντας όμως κυβέρνηση με τεράστιο πολιτικό κόστος από τις ατυχείς (για να μην πω τίποτε πιο βαρύ) επιλογές της, τότε τι να πει κανείς για την Αξιωματική Αντιπολίτευση που θα έπρεπε τώρα να αναπαύεται στις κυβερνητικές της δάφνες, αντί να παρακαλάει τον κάθε Καρατζαφέρη για να «συσπειρωθεί»…

Το υφιστάμενα διαμάντια  του στέμματος της Ν.Δ. (αστειέυομαι) τον τελευταίο καιρό έχουν εμπλουτιστεί με κάθε είδους «πετράδια» τα οποία από χρωματικής απόψεως εκτείνονται από το μπλε λουλακί της λεγόμενης virtual και ανύπαρκτης προς το παρόν κέντρο-δεξιάς (οι τελευταίοι των μοϊκανών  του Καραμανλή του Β’ του Μερακλή) και το πορτοκαλί μπλε των άρτι αφιχθέντων (νέο)φιλελευθέρων της Ντόρας έως το βαθύ χριστιανικό μπλέ του ελβετικού σουγιά της παράταξης Ψωμιάδη και το μαιανδρικό blue black του Αθ. Πλέυρη. 

Ο κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης μαγεύει -για άλλη μια φορά- τους παρισταμένους της εκδήλωσης.

Η προαναγγελθείσα εαρινή επίθεση της δεξιάς ταξιαρχίας έχει σχεδιαστεί με την λογική του 2-3-3-2: Η ψηλή Ντόρα, θα βρίσκεται έξω αριστερά στην γραμμή της περιοχής του Στέφανου Μάνου/Τζήμερου για να πιάνει τις ψηλές μπαλιές που θα τις πετούν οι δυσαρεστημένοι κλασσικοί συντηρητικοί που θα την ήθελα Πρόεδρο, αλλά ατύχησαν. O Ψωμιάδης, με την ιδιότητα του δίδυμου πολιτικού αδερφού του Καρατζαφέρη που λόγω συγκυρίας και τυχοδιωκτισμού δεν βρέθηκαν να συνυπάρχουν στο ίδιο μικρό κόμμα, λειτουργώντας και ως ο γκαουλάϊτερ της Μακεδονίας προβλέπω να παίζει έξω δεξιά με σκοπό την συλλογή των χριστιανόπληκτων «ανήσυχων» Μακεδόνων. Oι Αδωνης/ Βορίδης/ Πλέυρης λόγω πρότερου (και θυελλώδους) βίου θα είναι πίσω από τους βασικούς επιθετικούς με εντολή να πλαγιοκοπούν τους Ναζιστές και με σπριντ προς τα πίσω να μαζεύουν τους σκεπτόμενους (υπάρχουν;) ακροδεξιούς. Οι Αβραμόπουλος / Δήμας / Κυριάκος Μητσοτάκης θα είναι τα σέντερ μπακ για γρήγορες επιστροφές στις ατάκες περί διολίσθησης στην άκρα δεξιά. Άμυνα θα επιλεγούν οι λεγόμενοι «Καραμανλικοί» (Παυλόπουλος / Παπαθανασίου) που τόσα χρόνια  επέλεξαν να υπερασπισθούν  το απίθανο: το «έργο» (…) της Κυβέρνησης του Κωστάκη του Β του Μεταρυθμιστή, και, άρα, είναι αποδεδειγμένα εργάτες της ομάδας. Τερματοφύλακας-χωνί (μπάζει από παντου γαρ) ο Αντώνης Σαμαράς... Mission impossible, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. 

Ο Σαμαράς που ξέρει μπάλα αλλά δεν είναι Προεδρος πουθενά

Με βάση τα παραπάνω διακινδυνεύω να προβλέψω πως, ακόμα και αν η Ν.Δ. έρθει πρώτη στις εκλογές, δεν θα καταφέρει να έχει τις θεαματικές επιδόσεις που αποζητά. Και παραμένει αναπάντητη μια εύλογη απορία: Γιατί να εμπιστευτεί ο κόσμος έναν σχηματισμό που αγωνίστηκε με παράλογη λύσσα να προκαλέσει εκλογές, την στιγμή που όλα τα δεδομένα κραύγαζαν για την επικείμενη κατάρρευση του; Είναι άραγε αυτό σημάδι μετριοπαθούς και υπεύθυνου πολιτικού σχεδιασμού, ή απτή απόδειξη τυχοδιωκτικού καιροσκοπισμού που έβαλε σε περιπέτειες την χώρα; Η απάντηση προσεχώς. Κοντός ψαλμός αλληλούια. 

 

Ο Σαμαράς που είναι Πρόεδρος κάπου αλλά απο μπάλα... γρι.

Κάποια στιγμή, στο κοντινό μέλλον φαντάζομαι τον Αντώνη (που απο παραταξιακός αποστάτης έγινε σε μια εσωκομματική εκλογική βραδια Πρέδρος-Επιστάτης) να κλείνει τα μάτια του και να επαναλαμβάνει: «Θέλω να γίνω αυτό που ήμουν όταν ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα». Όμως είναι πλέον αργά. Αφού ευτυχησε η μαμα του να τον δει, από μαύρο πρόβατο, Πρόεδρο, ας συμπεριφερθει επιτέλους ως Προεδρος παραταξης και όχι σαν τον Αμπραμοβιτς της Τσελσι που μαζευει κάθε αθλητή που έχει δυο πόδια και κλωτσάει μπάλα. Διοτι αν με αυτό τον τρόπο η Τσέλσι πήρε το Champions League, τον Σαμαρά το «Πάμε Στοίχημα» τον έχει κλειδωμένο για άλλη μια κατραπακιά, που ίσως να είναι και η τελευταία του. Ντόρα ακούς;