Ένας εγωιστής-πολιτικός τυχοδιώκτης ανεπάγγελτος
που, όταν συγκρούστηκε η γνώμη του με αυτή του προϊσταμένου του πρωθυπουργού, μάζεψε
τα παιχνιδάκια του και πήγε σε άλλη παραλία, ρίχνοντας κυβέρνηση εκλεγμένη από τον
ελληνικό λαό με ευρύτατη πλειοψηφία. Στο τέλος, και για αυτή του την εμμονή, έμεινε
στον πάγο για 17 ολόκληρα χρόνια και του κόλλησε η ρετσινιά του αποστάτη,
χάνοντας κάθε ευκαιρία να τον δει η μανούλα του πρωθυπουργό.
Ένας δελφίνος λοχαγός wanna be ξερόλας πρωθυπουργός,
με ναπολεόντιο σύνδρομο, ο οποίος με την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε, έτρεχε
στο Ζάππειο κουνώντας την σημαία του πλέον κατάλληλου. Στο τέλος, του κόλλησε η
ρετσινιά του «επικίνδυνα έξυπνου καιροσκόπου/συνυπεύθυνου» και για αυτή αλλά
και άλλες συναφείς μεγαλοπιασμένες συμπεριφορές, διαψεύστηκε η όποια πιθανότητα
και προοπτική του να γίνει πρωθυπουργός.
Ένας καταληψίας πρώην ΚΝίτης, παιδί
οικογενείας μεγαλοεργολάβων που, από δοτός πρόεδρος, έγινε «το παιδί για τις μπάλες»,
«ο μικρός» και, κατόπιν μέσω διαφόρων συμπτώσεων και γεγονότων, γενόσημο του Ανδρέα Παπανδρεόυ με ύφος όμως κουτσαβακίστικο,
σκέψη μπλεγμένη από συνομωσίες και ανοιχτές πληγές του μακρινού παρελθόντος της
χώρας. Στο τέλος, και για αυτή του την απρεπή και ανώριμη προσέγγιση στα
πράγματα και για άλλες ανεκδιήγητες στρατηγικές (προσωπικές και κομματικές), κατέληξε
να οδηγεί την παράταξη του σε κοινωνική αποδοκιμασία μη αναλαμβάνοντας τις (όποιες)
ευθύνες του, με άγνωστες μελλοντικές συνέπειες, και μικρή πιθανότητα πρωθυπουργοποίησης
του σε μια χώρα όμως ρετάλι από τα φτηνά του ψηφοθηρικά κόλπα.
Ένας μπάρμπα-δικηγόρος, πρώην Κομμουνιστής
(Εσωτερικού…), με απωθημένα ηγεσίας «του χώρου», ανύπαρκτος, ασαφής και χλιαρός
σε κάθε ευκαιρία, όχι από πνευματική ανεπάρκεια (φευ!) αλλά από καραμπινάτο τακτικισμό
και σύνδρομο του μικρού αδερφού, τόσο κατά τα χρόνια του ΚΚΕ, όσο και τώρα. Για
την επιλογή του αυτή να μην ανεβάσει τον πήχη της συμμετοχής του στις εξελίξεις
διαφαίνεται η εξαφάνιση του σχηματισμού του από το πολιτικό στερέωμα οσονούπω…
Ένας πρώην Οννεδίτης, συνομωσιολόγος
άεργος ηγετίσκος της στιγμής, με οράματα αλυτρωτισμού των σκλαβωμένων –μέχρι να
αναλάβει αυτός, υποθέτω- πατρίδων , λαϊκιστής, γυρολόγος των καναλιών και των media, πιστή εφαρμογή του προτύπου
βλοσυρότητας του (χοντρού) Καραμανλή, μοντέλο πολιτικού του «τάξε είναι τζάμπα»
αντί του «πράξε είναι ανάγκη». Έφτασε και δεν ακούμπησε να συμμετάσχει σε
κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά έπλευσε όλο ανάποδα καθώς ξεγυμνώθηκε από επιχειρήματα
λόγω της ασχετοσύνης και του κακού ερασιτεχνισμού του. Για αυτή του την επιλογή
να προδιαγράφεται να μείνει στην ιστορία ως η πιο γρήγορα κωλοτούμπα της μεταπολίτευσης.
Μια και-καλά-καλοκάγαθη θείτσα με
μάτι που κοιτάει στραβά όποιον της αντιμιλήσει, επαγγελματία πολιτικό (με πιο
πολλά ένσημα στο ΚΚ από ότι θα ήθελε να λέει), έτοιμη για καυγά «επί της αρχής»,
αντικοινοβουλευτική κατά δική της ομολογία, αντιευρωπαϊκή, αντινατοϊκή,
αντιεπιχειρηματική, αντιδημοκρατική, αντινομισματική, αντιοτιδήποτε δεν πει η
ίδια ή δεν έχει ήδη πει ο μακαρίτης σύντροφος Ιωσήφ Στάλιν, με αγαπημένο θέμα
συζήτησης τον «τρίτο γύρο» όπου η πεποίθηση επικράτησης του Κόμματος (ένα είναι
το Κόμμα!) σε αγώνα «λαϊκής» ανατροπής
(δηλαδή κατάλυσης/κατάργησης του Συντάγματος) αγγίζει τα όρια της φαντασίωσης.
Ένας Ναζιστής.
Τρία (απο)κόμματα των ανά την Ελλάδα
Φιλελευθέρων με συνολικά τρείς αρχηγούς και τον ένα να αντιπαθεί τον άλλο από φόβο
μην χάσει την προεδρία και την πρωτοκαθεδρία.
Κάτι διαγραμμένοι και απογοητευμένοι
αριστεροί, που το διάστημα αυτό είναι Οικολόγοι και που κάνουν κατά καιρούς πλάτες
στους «εθνικά» Μακεδονες…
Καμιά 15αριά άγνωστοι άλλοι
φερέλπιδες 60άρηδες πρόεδροι Αριστερο/ δεξιο/ Κομμουνιστικο/ Φασιστικο/ Κουκουρούκου
κομμάτων.
Μια χώρα και ένας λαός σε παροξυσμό
άγχους και απόγνωσης που σαν ζαλισμένη και ξυλοφορτωμένη σύζυγος τρέχει ασταμάτητα
από ίδρυμα σε εκκλησία και από ψυχολόγο σε κάθε τυχάρπαστο εραστή.
Δέκα μέρες του θεάτρου του
παραλόγου.
Ποτέ τόσοι πολλοί δεν απέθεσαν
τόσες ελπίδες σε
κάποιους που αποδείχθηκαν τόσο
λίγοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου