Το πολιτικό πολύμπριζο

Ή αλλιώς, δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι. Αυτό είναι και το ρεζουμέ των –πολύ περίεργων πραγματικά-  ημερών που ζούμε τελευταίως και αυτό γιατί η πολιτικά νεόπλουτη Αριστερά μου φαίνεται ότι συμπεριφέρεται μανιακά μετά από μια περίοδο σοβαρής κατάθλιψης. 

Αυτή η μανιοκαταθλιπτική συμπεριφορά εκδηλώθηκε αρχικά πέρυσι τον Ιούνιο με (καταθλιπτικά) ξεσπάσματα οργής, βίας, αγανάκτησης και εν γένει αντιδράσεων τύπου «εγκλωβισμένου» σε ασανσέρ πολυκατοικίας που διαπιστώνει ότι κανείς δεν τον ακούει διότι απλά κανείς δεν είναι εκεί για να τον ακούσει.  Την μανιακή πλευρά την βλέπουμε δυο μέρες τώρα με ασκήσεις επί χάρτου, πολιτικά ψώνια (εννοώ αγορές για να μην παρεξηγούμαστε)  και υποσχέσεις, συναντήσεις με διαφόρους απίθανους και γραφικούς (i.e. ανταρσύα, διόδια στοπ, δεν πληρώνω δεν πληρώνω), συνελεύσεις της Κ.Ο. (ότι και καλά «οργανωνόμαστε ρε παιδί μου δεν πάμε κουτουρού») , με υποβολή παραλόγων προτάσεων και προϋποθέσεων στους  έκπληκτους συνομιλητές τους (και εν δυνάμει συν-κυβερνήτες, να μην το ξεχνάμε), με επιστολές άρνησης του χρέους και των υπογραφών Βενιζέλου – Σαμαρά σε ΕΕ, ΕΚΤ, Τρόικα (διότι , λένε, «δεν έχουν ισχύ, βάσει του εκλογικού αποτελέσματος» σαν να μην ήταν η απόφαση του Ελληνικού λαού και του τότε Κοινοβουλίου που δέσμευσε την χώρα)… Αυτή η μανία για να γίνει παραγωγική, λέει η επιστήμη ότι,  πρέπει να διοχετευτεί σε κάτι πραγματικό και χειροπιαστό. Πώς όμως το λες στον ενδιαφερόμενο που έχει κλειστεί στο δωματιάκι του και φορώντας την στολή του ναυάρχου διατάζει ανύπαρκτα στρατεύματα; Έλα μου ντε!

Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι την ΣΥΡΙΖΑριστερά ως άλλη επαναστάτρια Γαλλίδα  φοιτήτρια του Μάη του ’68 , με σγουρά καστανά αχτένιστα μαλλιά, γκρι γαλανά  μάτια, ριχτά λινά πουκάμισα και στητό νεανικό στήθος που πάλλεται από επιθυμία για έρωτα και αλλαγή του σάπιου  συστήματος, εντός κάποιων μισοφωτισμένων κλειστών υπό κατάληψη γραφείων στην Σορβόννη με ένα στριφτό τσιγάρο στο στόμα , στο βάθος ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι Αψέντι και τα μάτια γουρλωμένα από την υπερένταση και το ξενύχτι να κάνει σχέδια για οδοφράγματα, κρανοφόρους  μπάτσους, διανομή κερδών στους φτωχούς, οικολογία, κοινωνία από ανθρώπους για ανθρώπους. Ωραία εικόνα! Σαν ηλιοβασίλεμα…  Και μετά, ανοίγω τα μάτια και βλέπω τον Στρατούλη. Τον Γλέζο. Τον Μίκυ. Τον Λαφαζάνη. Τους αλληλέγγυους. Τους εξυπνάκηδες ατακαδόρους. Τα κουτσαβάκια. Τον Alexis for president. Ναι, ξέρω, είναι πολύ κινηματογραφικά όλα αυτά (και τραβηγμένα από τα μαλλιά) αλλά να μου επιτραπεί να πω ότι καμιά φορά η ζωή μιμείται την Τέχνη. Μόνοι που αντί για πολεμική ταινία των 40’s με ίχνη αγαπησιάρικου ρομάντζου (όπως …Καζαμπλάνκα) και τελικώς πικρόγλυκο end, παρακολουθούμε μασημένη Ελληνική βιντεοταινία της δεκαετίας του 80 με Λεζέ, Σουγκλάκο και Ρένα Παγκράτη. Αξεπέραστοι σαν το χειρότερο b-movie, αλλά τελικά εντελώς ξεπερασμένοι.

Βλέπω επίσης (για να είμαστε δίκαιοι προς όλους) τον  «σύντροφο» Φώτη να είναι πιο σιωπηλός και εξαφανισμένος από ποτέ. Πέταξε ένα «στηρίζω»  και έκανε στην άκρη, μήπως και του ξεφύγει τίποτα παραπάνω και  γκρεμιστεί το τζένγκα. Τι να πω, δεν ξέρω. Σαν σκοινί μπουγάδας  που μόλις κρεμάστηκαν δυο ρούχα παραπάνω έκανε κοιλιά μέχρι το πάτωμα. Τραγικός. Άφωνος. Χλιαρός. Λάθος.

Είναι γνωστό το ανέκδοτο του μαζοχιστή με τον σαδιστή: Λέει ο μαζοχιστής : "έλα σκίσε με, κάνε με κιμά τώρα αμέσως, το θέλω κολασμένα!" και απαντάει χαμογελαστά ο σαδιστής: "Όχι τώρα, ύστερα!". Ε, εκεί φτάσαμε. Να παρακαλάμε τον ...ομορφάντρα να μας καβαλήσει και αυτός να λέει "όχι τώρα, αργότερα, θα φέρω και μερικούς φίλους με μουσάκι και αμπέχονο που μιλάω στην άλλη γραμμή (βλ. ανταρσύα, μ-λ -από μπρος και από πίσω-, ΟΑΚΚΕ κλπ) να γίνει πολύμπριζο" Θα περάσουμε τέλεια, αλλά μετά τα τέλη Ιουνίου! Μέχρι τότε κάνε αερόμπικ για να σφίξεις!