Ο Νέος Τρίτος Δρόμος

Ελληνική Σοσιαλδημοκρατία σήμερα: Χωρίς όραμα και χωρίς πυξίδα

Η  πρόσφατη απουσία του κεντρώου χώρου και δη της σοσιαλδημοκρατικής του έκφρασης από τα πολιτικά δρώμενα και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα μπορεί να ερμηνευτεί με έναν και μόνο τρόπο: έπαψε να υφίσταται και κανείς –μα κανείς!- δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την επαναφορά του. 

Το ΠΑΣΟΚ ως η πλέον κοντινή και συγγενής Ελληνική πολιτική δύναμη στον χώρο της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, μετά από 30 χρόνια οικονομικό σκορποχώρι και ένα δίχρονο βράσιμο στο ζουμί του μάλλον έχει εξατμιστεί και οι ατμοί του σκόρπισαν στο υπερπέραν. Η προσπάθεια της, μέχρι πρότινος, «Λαϊκής» Δεξιάς να ανασυσταθεί ως ο Κέντρο-Δεξιός χώρος υποδοχής όλων αυτών των ψηφοφόρων που έχουν βρεθεί σε πολιτικό αδιέξοδο (μην μπορώντας να αποδεχθούν μια πιθανότητα διακυβέρνησης από πρώην Κνιτες και εξωκοινοβουλευτικούς αριστερούς με Αρμάνι) μάλλον θα πάει περίπατο αφού στις τάξεις της ήδη αρχίζουν να συσπειρώνονται όλοι αυτοί που είχαν (λαϊκιστικά;) προστρέξει να την εγκαταλείψουν με την πρώτη ευκαιρία και όλοι αυτοί που τόσα χρόνια φλέρταραν ανοιχτά με την εξτρεμιστική χριστιανική δεξιά του ΛΑΟΣ. Η σχετικά πρόσφατη δημιουργία, ως συντεταγμένου πολιτικού φορέα, της «υπεύθυνης» Αριστεράς της ΔΗΜΑΡ (σε αντίθεση με πια άλλη Αριστερά δηλαδή, γιατί δεν μιλούμε επιτέλους σταράτα σε αυτό τον τόπο;) θολώνει ακόμα περισσότερο τα νερά καθώς ένας μεγάλος αριθμός  στελεχών της  (αν όχι  όλα) προέρχονται από τον χώρο του λεγόμενου πρώην ΚΚΕ Εσ. ή ΕΑΡ ή ακόμα και ΚΚΕ και συνεπώς αυτό-αποκλείονται από τον χαρακτηρισμό «κεντρώοι», διότι για αυτούς κάτι τέτοιο θα δήλωνε ότι είναι ΠΑΣΟΚοι (τζιζ κακά)και άρα «ξεπουλημένοι», «καρεκλοκένταυροι» κλπ κλπ.. 

Και έτσι, ενώ η δημοκρατία σιχαίνεται τα κενά, διαπιστώνεται από όλους ένα τεράστιο (πολιτικό) κενό αριστερότερα της ΝΔ και δεξιότερα της ΔΗΜΑΡ το οποίο μέχρι πρότινος κάλυπτε με επιτυχία (;) το ΠΑΣΟΚ.  Για να εξηγούμεθα, λέω ΔΗΜΑΡ και όχι ΣΥΡΙΖΑ διότι είμαι βέβαιος πως ούτε οι ψηφοφόροι του κ. Τσίπρα (ούτε και ο Τσίπρας ο ίδιος…) μπορούν με  σιγουριά να τοποθετήσουν τον συνδυασμό τους αυτόν πάνω στον πολιτικό χάρτη της χώρας με γνώμονα την παραδοσιακή διάκριση των ιδεολογιών σε δεξιά, αριστερά και κέντρο… Και  αν αυτοί οι ίδιοι αδυνατούν, εγώ λέω να μην το ριψοκινδυνέψω. Αλλά και αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, την οποία βάζουμε στην άκρη – επί του παρόντος.

Βρισκόμαστε λοιπόν, ενώπιον της δυσχερούς διαπίστωσης πως, την σήμερον ημέρα, ο αυτοχαρακτηρισμός κάποιου ως «σοσιαλδημοκράτη», είτε ως φυσικό πρόσωπο είτε ως πολιτικό κόμμα, προκαλεί (πέραν του σηκωμένου με απορία-και άγνοια- φρυδιού) γελάκια και ειρωνείες. Πέραν τούτου όμως, η χωρά η ίδια βρίσκεται στην εντελώς δυσάρεστη θέση να ακροβατεί μεταξύ δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πόλων (Δεξιά / Αριστερά) χωρίς την εκλογικευμένη σύζευξη των ψυχραιμότερων/διαλακτικών των δύο παρατάξεων που με τον καιρό ονομάστηκαν κεντρώοι.  Πολλοί θα απαντήσουν πως αυτό είναι καταρχήν προϊόν της κρίσης των θεσμών, της έλλειψης διαλόγου (επί της αρχής και όχι επί των προτεινομένων μνημονιακών και αντιμνημονιακών  μέτρων), της έλλειψης της ίδιας της ποιοτικής πολιτικής και διάφορα άλλα. Αυτό που μπορώ εγώ τουλάχιστον να πω είναι πως, όλη αυτή η σημερινή ανυπαρξία του Κέντρου, είναι απευθείας αποτέλεσμα της αδυναμίας του ΠΑΣΟΚ ή των οποιωνδήποτε άλλων κεντρώων δυνάμεων της χώρας που φυτοζωούν ένθεν και ένθεν, να εκφράσουν λόγο πειστικό σε μια περίσταση που η χώρα πιο πολύ από ποτέ χρειάζεται νηφαλιότητα, σχέδιο και ψύχραιμη θεώρηση των εξελίξεων που τελευταία τρέχουν πια με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

 Ίσως να αποτελεί αφέλεια (ελπίζω πως όχι!) αλλά πραγματικά πιστεύω πως η επί του παρόντος πολιτική κατακρήμνιση του ΠΑΣΟΚ, ως ενιαίου κομματικού χώρου, είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην πολιτική οικογένεια των Ελλήνων Σοσιαλδημοκρατών, από τις ίδρυσης του. Εξηγούμαι: ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά δεν βρέθηκε ο χώρος αυτός εκτός του πολιτικού δίπολου του κυβερνητικού δικομματισμού, ο οποίος δικομματισμός, κακά τα ψέματα, καθόρισε και την πολιτική/κοινωνική κατεύθυνση του Κεντρώου χώρου. Το ΠΑΣΟΚ και οι λοιπές ...«δημοκρατικές δυνάμεις», απελευθερωμένες εκ των πραγμάτων από την μανιακή καταδίωξη της εξουσίας /κυβέρνησης και των επιλογών ικανοποίησης του (πάντα διεκδικητικού) λαού μας, οφείλει να εμβαθύνει στους λόγους αυτής της πραγματικότητας, στους τρόπους και, πάνω από όλα, στις ιδεολογικές προτάσεις ανάταξης του Κέντρου προς μια προοδευτική πορεία. Το να πεις ως πολιτικός χώρος «κακό το μνημόνιο, καλή όμως η Ευρώπη»  είναι εύκολο και μπορεί να το πει (και το λέει τελικά) ο κάθε ένας (Τσίπρας). Το  να προτείνεις μια νέα πολιτική μέθοδο που να δίνει προοπτική σε έναν λαό ο οποίος τελευταία άγεται και φέρεται επικίνδυνα από την Σκύλα του Μνημονίου στην Χάρυβδη της Δραχμής είναι το ζητούμενο. Ίσως να ήρθε η ώρα για έναν επικαιροποιημένο Τρίτο Δρόμο. Έναν δρόμο που να χαραχτεί ως φράγμα ανάμεσα στην στείρα οικονομική ευμάρεια των αριθμών και όχι των λαών μιας σκληροπυρηνικής δεξιάς και δυσκοίλιας Ευρώπης και την λαϊκιστική επαναφορά μιας ψυχροπολεμικής Ελληνικής αριστεράς με τις εμμονές της ευρω-απομόνωσης και της εξοντωτικής (αλλά –αλίμονο!- αξιοπρεπούς…) φτώχειας.

Το όνερο που έγινε εφιάλτης

Το να ελπίζεις ότι το εναπομείναν θαλασσοδαρμένο, μερικώς διεφθαρμένο, γερασμένο, χορτασμένο πολιτικό προσωπικό του Κέντρου θα καταφέρει να γυρίσει την παρτίδα και να ξανά-ανακαλύψει την  ουσία της Σοσιαλδημοκρατίας ως βιώσιμη πρόταση διεξόδου από την κρίση και μακράς σταθεροποιητικής διακυβέρνησης είναι μάλλον σαν να ξεκινάς να διασχίσεις ένα φουσκωμένο ωκεανό για την Αμερική με ένα διάτρητο ξύλινο σκαρί  (ή  ένα υποβρύχιο που γέρνει), με λίγα τρόφιμα και χωρίς χάρτη.

Το ταξίδι προβλέπεται να είναι μακρύ και δύσκολο. Το αποτέλεσμα, δε, αβέβαιο και, αν κρίνω και από τα απηρχαιωμένα τσιτάτα των "στελεχών" του "χώρου" αλλά και τα μουδιασμένα πολιτικά αντανακλαστικά τους, προδιαγεγραμμένο να αποτύχει. Να μην υπήρχαν και τόσοι λιγδωμένοι χοντροί πειρατές στο πλήρωμα… τι καλά που θα ήταν!