Τα τσιγγάνικα περιφερόμενα βιολιά της Δεξιάς και τα αραβικά κλαρίνα της Αριστεράς ξεκίνησαν, πριν καλά καλά το καταλάβουμε, εδώ και έναν και πλέον χρόνο να μας ζαλίζουν ολοένα και περισσότερο με το παράφωνο παίξιμο τους. Το «be who you wanna be for a month» (το οποίο όμως …show δυστυχώς παρατάθηκε, στο διηνεκές όπως φαίνεται) εγκαινιάστηκε με εκείνο το και καλά «αυθόρμητο» open air party του Ιουνίου του 2011 στο Σύνταγμα όπου και δόθηκε η ευκαιρία σε κάθε πικραμένο να εκτονώσει το τόσα χρόνια καταπιεσμένο του ταμπεραμέντο φωνάζοντας μπινελίκια και κουνώντας το λέϊζερ απειλητικά προς τα παράθυρα της Βουλής των Ελλήνων.
Στα μαρμαρένια αλώνια του Συνταγματος έγινε η πρώτη στην πράξη άσκηση «Τσαβοποίησης» της Ελληνικής Δημοκρατίας. Λέω στην πράξη, διότι στα χαρτιά, για ορισμένα κόμματα της Αριστεράς, η επανάσταση είχε δοκιμαστεί και τα χειμερινά ανάκτορα είχαν καταληφθεί εκατοντάδες φορές. Το μόνο που χρειαζόταν λοιπόν ήταν η αφορμή. Και αυτή δόθηκε όχι μία αλλά τουλάχιστον τέσσερις (4) φορές στα τελευταία χρόνια : Η πρώτη, με τις πυρκαγιές του μαύρου καλοκαιριού του κ. Καραμανλή (όπου δοκιμάστηκε η ιντερνετική συνάθροιση κατά την σιωπηλή διαμαρτυρία του Συντάγματος), η δεύτερη το Δεκέμβρη του 2008 με τα γεγονότα του Γρηγορόπουλου (όπου και δοκιμάστηκε με επιτυχία το «δικαίωμα στο πλίατσικο» σε συνδυασμό με την εξερεύνηση των ορίων ανοχής του πολιτικού κόσμου στην επαναστατική γυμναστική), η τρίτη κατά τα γεγονότα της λεγόμενης «Αραβικής Άνοιξης» (όπου και έγινε ένα πρώτης τάξεως σεμινάριο στην κατάληψη πλατειών και κτιρίων, στην βίαιη ανατροπή «προδοτικών» κυβερνήσεων και εν γένει στην οργάνωση «κινημάτων») και τέλος η τέταρτη με τα γεγονότα της Υπατείας (όπου και σημειώθηκε και η πρώτη νίκη του «κινήματος των αλληλέγγυων» ενάντια στο Κράτος και τους επίσημους θεσμούς της Δημοκρατίας μας).
Ανεξάρτητα από το δίκαιο (ή μη) των αιτημάτων του διαμαρτυρόμενου κόσμου, [Σ.Σ. το παρόν κείμενο δεν εξετάζει τα γεγονότα αυτά καθαυτά], η λεγόμενη, από τους «κινηματίες», αστική Δημοκρατία δεν έπεσε, ή δεν θα έπρεπε να πέσει από τα σύννεφα λόγω του ξαφνικού της έκρηξης που ακολούθησε. Οι προειδοποιήσεις ήταν πολλές και από καιρό σοβαρές. Το έδαφος είχε προετοιμαστεί σε τέτοιο βαθμό ώστε ο κ. Αλαβάνος να έχει προειδοποιήσει για την επικείμενη …μετονομασία της πλατείας Συντάγματος σε πλατεία Ταχρίρ ήδη μήνες πριν να συμβεί η συγκέντρωση των «αγανακτισμένων». Και όταν δίνεις τόσο χώρο ανάπτυξης σε ομάδες κινηματικού σχεδιασμού καλό θα είναι να είσαι προετοιμασμένος (ως κράτος) να δεις τα πιο απίθανα και δυσάρεστα αποτελέσματα…
Από το ξέφρενο σε κέφι καλοκαίρι του 2011 ξεχώρισαν δύο, ας πούμε, ομάδες ειδήσεων: Οι «αγανακτισμένοι», και οι ταξιτζήδες, που τράβηξαν χειρόφρενο στην μέση της τουριστικής σεζόν. Και οι δύο κατηγορίες είχαν ένα κοινό γνώρισμα: το αμετακίνητο των διαδηλωτών/απεργών. Ένα δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι κατά την πάροδο των ημερών ξεχώρισε ότι, για τους μεν ταξιτζήδες, η δεξιά προέλευση του Προέδρου τους δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα σύγκρουσής τους με τον κατεξοχήν προστάτη του χώρου (την Ν.Δ.) και για τους δε κατασκηνωτές του Συντάγματος, η ύπαρξη δεξιών («πατριωτών» ή όπως αλλιώς αυτοχαρακτηριζόταν οι ομάδες αυτές) διαδηλωτών ήταν θεμιτή διότι έτσι διασφαλιζόταν και η κατ’ ευφημισμό πολυφωνία του κινήματος. [Σ.Σ. Αν κάποιος διαφωνεί με το «θεμιτή» είμαι έτοιμος να συμφωνήσω με το «αδιάφορη»].
Από το τσουκάλι του ιδρωμένου και κατά τεκμήριο άπλυτου πλήθους με τα ταγάρια, τα τσίπουρα, τα λέιζερ, τις Ελληνικές και ξένες (!) σημαίες και –γενικώς- το τουρλουμπούκι που επικρατούσε σε καθημερινή βάση άρχισαν να ψευτοδιαμορφώνονται 2 τάσεις κόσμου. Η Δεξιά αντιμνημονιακή παράταξη (i.e. Clean cut τριαντάρηδες , ΕΛ, χρυσαυγίτες, ΔΥ, πρώην ΟΝΝΕΔίτες, παπάδες ενάντια στο τσιπάκι του Σατανά, νοσταλγοί του Λεωνίδα με περικεφαλαίες, μέλη σωμάτων ασφαλείας σε ημέρα αργίας, τύποι με στρατιωτικές παραλλαγές, χουντικοί γέροι που –επιτέλους- επιβεβαιώθηκαν για τα κακά της Μεταπολίτευσης κ.α.) και η Αριστερή αντιμνημονιακή παράταξη (με αρχικούς πυρήνες από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτικούς μουσάτους, τύπισσες με μαλλί Μαρίζα Κωχ, wannabeδες αντάρτες πόλεων με i-phone, εφήβους που μόλις έμαθαν τους Doors και τα βαριά τσιγάρα, 45χρονους διαγραμμένους από το ΚΚΕ πρώην καθοδηγητές οι οποίοι βρήκαν τον ρόλο που τόσο άδικα τους στέρησαν, αμεσοδημοκράτες, διαφόρους Οικονομολόγους-ρετάλια και μετά Χριστόν φωστήρες τύπου «τόσα χρόνια το έλεγα και κανείς δεν με άκουγε», πενηντάρες σεξουάλες, ποδηλάτες, εραστές της ντουντούκας, ΔΥ (πάλι), ο Χατζηγιάννης κ.α.). Σε ρόλο λίμπερο μαύροι/πακιστανοί ελεύθεροι επαγγελματίες πωλητές λέιζερ, σημαιών και αξεσουάρ τύπου γιογιό μπρελόκ με σημαία της Ισπανίας, χοτντογκάδες (με σως για να γλιστράει), σουβλατζήδες, ξηροκαρπάδες (σπόρια για να περνάει η ώρα), παστελατζήδες, δημοσιογράφοι (με αμφίεση «απόδραση από την Νέα Υόρκη»), και, last but not least, μπάτσοι που μια έτρεχαν και μια έδερναν (για να μην υπάρχει pattern-υποθέτω). Κατόπιν ακολούθησε η μούντζα, η κρεμάλα στο Γουδή, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή, οι περαστικοί αναρχικοί και οι πέτρες τους, το σιδερένιο τείχος στην Βασ. Σοφίας, τα Maalox για τα δακρυγόνα, οι μάσκες…
Όλα αυτά δεν θα είχαν σημασία αν οι επίδοξοι σωτήρες δεν είχαν σπεύσει να απλώσουν πάνω από το εντελώς diverse πλήθος μια κουβέρτα προστασίας (δεν λέω ασπίδα μην παρεξηγηθώ) και να βαλθούν να υπερασπιστούν το δίκαιο του «αγώνα» (που επιτέλους είχαν στα χέρια τους) κατά των …«προδοτών και ανθελλήνων». Έχουμε λοιπόν το εντελώς πρωτότυπο και πρωτοφανές δεξιοί και αριστεροί να εκδίδουν και να μοιράζουν από κοινού πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης και τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο να χάσκει αμήχανα βροντοφωνάζοντας απλά «χμ» αντί να παρέμβει δραστικά με προτάσεις και πρόγραμμα! Την στιγμή που πραγματικά ήταν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ μια νηφάλια κοινοβουλευτική φωνή, οι βουλευτές της αστικής και φιλοευρωπαϊκής παράταξης (ναι, υπάρχει και τέτοια) προτίμησαν να μετρήσουν το μπόι τους για το ποιος είναι πιο αντιμνημονιακός. Είδαμε Ν.Δ. με αριστερίστικες τσιρίδες, ΠΑΣΟΚους με «λαϊκό» βήχα, ΚΚΕ (τι να πρωτοπεί κανείς για το ΚΚ…) και το ΛΑ.Ο.Σ. να παίρνει χρυσό μετάλλιο στην κυβίστηση.
Το πουλί είχε πετάξει. ΣΥΡΙΖΑ και Καμμμένος (όσο πιο καμμένος τόσο πιο πολλά μ) με θεωρητικούς τον Μίκυ, τον νάρκισσο Μπαρουφάκη και τον ανεκδιήγητο Καζάκη σε ρόλο all around ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ήταν ήδη καβάλα στο άλογο και χέρι χέρι (χωρίς Καρατζαφέρη) απομακρύνονταν προς το επαναστατικό ηλιοβασίλεμα… Μια ομοβροντία ανταλλαγής λαϊκιστικών εξαγγελιών και μέτρων σφράγισε το deal: Δραχμή ο ΣΥΡΙΖΑ? Πετρέλαιο ο Καμμένος! Κινέζους (συντρόφους) ο ΣΥΡΙΖΑ? Ρώσους (το ξανθό γένος) ο Καμμένος! Απογοητευμένοι ΠΑΣΟΚοι ο ΣΥΡΙΖΑ? Απογοητευμένοι Δεξιοί ο Καμμένος! Λαφαζάνη ο ΣΥΡΙΖΑ? Τερενς Κουίκ ο Καμμένος! Των κινημάτων ο ΣΥΡΙΖΑ? Κίνημα και ο Καμμένος! Μητρόπουλο εργατολόγο ο ΣΥΡΙΖΑ? Άρμα Πολιτών ο Καμμένος! 10% ο ΣΥΡΙΖΑ? 10% ο Καμμένος! Συνεργασία ο ΣΥΡΙΖΑ? Συνεργασία και ο Καμμένος!
Κάποτε έλεγα ότι πρόκειται να γίνουμε Αργεντινή. Τελικά μάλλον γέρνουμε προς την Βενεζουέλα. Το μοντέλο Τσάβες με την απολιτίκ πετρελαιοκίνητη ξενοφοβική Στρατιωτική Χούντα των δεξιούληδων φιλο-λαϊκών «πατριωτών» το οποίο έβαλε και κόκκινο μπερέ (όπως Σοβιετική Ένωση) και υιοθέτησε την αριστερίστικη λαϊκή γλώσσα των αγραμμάτων και την απλοποίηση των ηλιθίων (τύπου «φταίνε για όλα οι Αμερικάνοι και η πλουτοκρατία») χτυπάει ήδη την πόρτα μας. Αν συνδυαστεί μάλιστα και με τις συνθήκες της προπολεμικής Γερμανίας της Βαϊμάρης που ζούμε στο κέντρο της Αθήνας με τους κομμουνιστές να χτυπιούνται με τους ναζιστές για το ποιος θα είναι πιο λαϊκός (με την «λαϊκή» οικονομία του ΚΚΕ να συγκρούεται με τον «Λαϊκό Σύνδεσμο-Χρυσή Αυγή» και σε ρόλο Εβραίων τους λαθρομετανάστες με τα στρατόπεδα τους) το πράγμα αρχίζει και βρωμάει επικίνδυνα.
Κάποιος θα έλεγε ότι –ίσως- τα 30 και πλέον κόμματα που θα πάρουν μέρος στις φετινές εκλογές (με όλους αυτούς να διαδηλώνουν ότι έχουν την μαγική λύση!) να δώσουν κάποια διέξοδο. Εγώ διαφωνώ απολύτως. And the hits keep on coming…
Devil's Advocate
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου