Γιώργο, έχασες!

Ο Dr. Ph.d. (Med) Ομαρ Σαρίφ (δεξ. με μουστάκι και πατατούκα) φοράει κατάσαρκα ζιβάγκο...

Νοσταλγία < αρχ. ελλ. νόστος (=επιστροφή) + άλγος (=πόνος). Είναι δηλαδή ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού. (Πηγή : http://el.wiktionary.org/wiki/νοσταλγία)

Μίλαγα το μεσημέρι με έναν φίλο, τον Γιώργο, πίνοντας τον προσφιλή μας καφέ σε κάποια παραλία μιας κωμόπολης της Αν. Αττικής, για (τι άλλο αυτή την περίοδο;) την πολιτική κατάσταση της χώρας και τις επερχόμενες εκλογές. Μετά από καμιά ώρα χάζεμα στον ήλιο, πολιτικολογίας χαλαρής και ανταλλαγής απόψεων περί  της φετινής οινοπαραγωγής (που προμηνύεται θεσπέσια), ήρθε η ώρα να φύγουμε. Έτσι όρθιοι που ήμασταν, λοιπόν, γυρνάει ο φίλος μου και λέει την ατάκα της εβδομάδας: «Παραδέχομαι ότι, δυστυχώς, έχω ηττηθεί ιδεολογικά». Δηλαδή; «Ως αριστερός (Σ.Σ. της ανανεωτικής πτέρυγας) κατέληξα στην διαπίστωση ότι ο Μητσοτάκης το 1992 είχε δίκιο». Φαντάσου…

Γιώργο, μην χαλιέσαι, δεν είσαι ο μόνος! Δεν ξέρω, βέβαια, αν όλοι εμείς που βρεθήκαμε πολιτικά ορφανοί (σε μια διετία…) καταλήγουμε στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, ειδικά για τον Μητσοτάκη, αλλά να είσαι σίγουρος ότι μοιραζόμαστε την ίδια απόγνωση. Η απόγνωση αυτή, πρώτιστα, πηγάζει από το γεγονός ότι ΟΛΕΣ οι επιλογές μας σε πρόσωπα και ηγέτες, μας διέψευσαν διαχρονικά και μας οδήγησαν στην έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής στέγης. Κατά, δεύτερο λόγο, πηγάζει από την ηχηρή αδυναμία των διαδόχων αυτών των ηγετών να μας εμπνεύσουν προς μια ελπιδοφόρα πορεία. Βρισκόμαστε, θα ριψοκινδυνέψω να πω, στο τέλος των ιδεολογικών διαχωρισμών όπως τους ξέραμε τόσα χρόνια. Ότι απέμεινε από αυτούς και όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται ότι, συγκλίνουν στο να παγιοποιήσουν ένα διπολικό -και μόνο- ρεύμα («Ευρωπαϊκό/ Κεντροσυντηρητικό»  και «Μη Ευρωπαϊκό/ Δραχμολατρικό»). 

Τέρμα, λοιπόν, οι δεξιοί που αγαπήσαμε με «Παναγία βόηθα» ξανθό μαλλί φουσκωμένο στο κομμωτήριο σαν κράνος από πολυουρεθάνη, Απογευματινή και Γαλάζια Γενιά… Τέλος τα αριστερά τσαχπινίσματα στα «φεστιβάλ νεολαίας» με σουβλάκι καλαμάκι, ρετσίνα, τραγούδια Μίκυ και χορό σε κύκλο. Ζήτω η σημερινή γκρί λαικο-οικονομοτεχνική αντιπαράθεση στα clean (but dirty nonetheless) τηλεοπτικά πάνελ με κουστούμι εναντίον κουστουμιού και μαλλί ανταύγεια εναντίον μαλλίου ανταύγειας! Με πιάνει τρέλα λέμε! Κάτι πρέπει να κάνουμε! Μας χρειάζεται επειγόντως ένα back to the future…  

Ένας αξιοπρεπής γάτος της πολιτικής

Ερωτώ: Πώς θα γίνει να ζήσει και η σημερινή νέα γενιά την κραυγαλέα γλύκα των γαλάζιων και πράσινων καφενείων με τους μουτρωμένους εκατέρωθεν οπαδούς να κόβουν την καλημέρα στους «εχθρούς» για το τριήμερο των εκλογών; Πού θα ξαναδούμε το σετ «βούρτσα μουστάκι - άσπρο ζιβάγκο» (υπήρχαν και μακό για… το καλοκαίρι); Που να ‘ναι άραγε σήμερα τα κολεγιόπαιδα της ΟΝΝΕΔ με τα φουσκωτά μπουφάν με την πάπια «togs» στην πλάτη, τα γαλάζια κολαρισμένα πουκαμίσα και τα μπεζ ορειβατικά άρβυλα; Υπάρχουν πουθενά κρυμμένοι μερικοί αξύριστοι Οικολόγοι Εναλλακτικοί/ Αντιρρησίες Συνείδησης (Πυρηνική Ενέργεια; Όχι ευχαριστώ!) να σπάσουν την σημερινή βαλτωμένη μιζέρια; Ζουν και σπουδάζουν σήμερα ακόμα οι ΚΝίτες στα Πανεπιστήμια φορώντας τα αμπέχονα, τα τζίν και έχοντας το «βλέμμα των χιλίων μέτρων» σαν να έχουν έλθει από αποστολή στο Βιετνάμ; Γιατί αντικαταστήσαμε το αντρικό δερμάτινο μασχαλοτσαντάκι-στιλιστικό έγκλημα του κλασσικού Πασόκου των 80’s και φάτσες όπως του Λαλιώτη (με μαλλί Αφρικα μομπάτα) με τις χαζομάρες τύπου «Ασφαλώς ΠΑΣΟΚ» και τον all business 24/7 Γιάννη Ραγκούση; Πως χάσαμε μέσα από τα χέρια μας την καβάτζα των βαρόνων της ΝΔ με κυριλέ ένδυση μπλέιζερ, ριγωτή μπλε-κόκκινη γραβάτα και μπεζ παντελόνι και έσκασαν στα χέρια μας (σαν βόμβα από ξύλο απελέκητο…) οι φαλακροί -από άποψη- νεοναζί της (επί)Χρυσής Αυγής; Λυπάμαι, αληθινά, που οι σημερινοί νεότεροι μου θα στερηθούν το έπος του «ΘΑ» από τον -επιβήτορα- Ανδρέα Παπανδρέου με το δερμάτινο τζάκετ και θα το δουν σε κακέκτυπο από τον un-cool Alexis με το (έλεος πια! έλιωσε να το φοράει) σαπιομηλί/μπεζ πουκάμισο... Χαλιέμαι που ο λαός μας θα ζήσει (και) αυτές τις εκλογές χωρίς Φλωράκη (με ύφος αλεπούς) και Λεωνίδα Κύρκο (καλός κυριούλης με γάτο) και θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με τον αντί-ερωτικό Καμμένο, τον εξυπνάκια Λαφαζάνη, τον γαρδούμπα Βενιζέλο, την (post modern Αλίκη Βουγιουκλάκη) Άννα Διαμαντοπούλου, τον μουστακαλή (αλλά με πυγμή χάμστερ) Κουβέλη… Ο μόνος που παραμένει από τα παλιά είναι ο «κλασικός» loser Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος από συγκυρία της τύχης και μόνο, είναι (για λίγες εμφανίσεις κατά πως φαίνεται) μαζί μας. Ρέστα από κατοστάρικο.

Κάτι κουρασμένα παλικάρια: Κωνσταντάρας (αρ.) - Παπαγιαννόπουλος (δεξ.)

Νομίζω ότι υποφέρω από ανίατη νοσταλγία! Νοσταλγώ την ασφαλή πόλωση, την σύγκρουση όμορων (στην πραγματικότητα) δυνάμεων της αστικής δημοκρατίας, την ασφαλή κυβερνητική μετάβαση από το ένα κόμμα στο άλλο χωρίς να διακυβεύεται κάθε φορά το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 200 χρόνια… Νοσταλγώ (ναι!) τις πλαστικές σημαίες των αφελών - χαρούμενων- ψηφοφόρων που κόρναραν στα διόδια καθ’ οδόν για τα χωριά τους. Νοσταλγώ το ΠΑΣΟΚ generation, την Γαλάζια Γενιά, το τιμημένο ΚΚΕ! Νοσταλγώ τα τραγούδια (κιτς) ύμνους των κομμάτων, την (ηρωϊκή) Καρμίνα Μπουράνα, το «Σε περιμένω να ‘ρθεις και πάλι». Νοσταλγώ τις ισχυρές κυβερνήσεις του 45%. Ίσως και να νοσταλγώ την αφελή μου νεότητα, δεν ξέρω…

Κοσμοπλημμύρα για ένα εισητήριο διαρκείας του Γ.Σ. Ηρακλή!

Τα προηγούμενα χρόνια η προεκλογική αντιπαράθεση ήταν σφοδρή αλλά πάντα βαθιά μέσα σου ήξερες πως ό,τι και να γινόταν, στο τέλος θα επιπλέαμε, διότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» κ.λπ. κ.λπ. Έβλεπες έναν κακό χαμό με ομιλίες και «ουυυυυ!» εναντίον των αντιπάλων, σημαιάκια, κόρνες, βεγγαλικά και χαρτάκια σε κάθε συγκέντρωση οποιουδήποτε κόμματος, αλλά ήξερες ότι δεν είσαι στα πρόθυρα εμφυλίου. Έβλεπες παντού ελπίδα, αποφασιστικότητα για «το δίκαιο του αγώνα» και στεναχωριόσουν -δεν λέω- αν το κόμμα που υποστήριζες έχανε τις εκλογές, αλλά δεν ήταν και το τέλος του κόσμου… όπως σήμερα νιώθεις.

Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν κλείνω τα μάτια ότι σε μεγάλο βαθμό τα παραπάνω οδήγησαν στον γιγαντισμό του δικομματισμού, στην καραμπινάτη ασυδοσία και διασπάθιση των κόπων όλων μας. Αλλά, όπως και με τις παλιές αγάπες που μας πρόδωσαν στο φουλ αλλά καμιά φορά τις θυμόμαστε και χαμογελάμε με νόημα, ε, καμιά φορά τις εποχές αυτές τις πικρονοσταλγώ. Mea culpa που έλεγε και ο μακαρίτης.

Το ξέρω, Γιώργο, διαψευστήκαμε συνολικά. Και εσύ και εγώ και όλοι οι άλλοι. Η σημερινή μπανάλ μουγκαμάρα με τις μουδιασμένες φάτσες στα αστικά λεωφορεία και τα ανήσυχα βλέμματα στους άδειους από καταστήματα δρόμους γύρω μας αποδεικνύει αυτό ακριβώς. Να ξέρεις επίσης, ότι δεν ηττηθήκαμε μόνο ιδεολογικά. Ηττηθήκαμε γενεαλογικά. Για γενεές δεκατέσσερις.

Και βάλε...