Η πατρίδα μου

Η χώρα μου δεν είναι η χώρα σου. 

Δεν έχει -καν-  τα ίδια σύνορα, ούτε τους ίδιους πολίτες με την δική σου. 

Στην χώρα μου, τα ποτάμια δεν είναι αιώνιοι αγωγοί καταλοίπων μιας βιομηχανίας που πέθανε από χρόνια και που θυμίζουν ένα πτώμα που, ακόμα, βρωμάει και ζέχνει. 

Η πατρίδα μου δεν έχει βουνά-χώρους «υγειονομικής» ταφής απορριμμάτων. Τα ζώα εκεί πάνω δεν αποτελούν στόχους ξεχαρμανιάσματος του κάθε τυχάρπαστου λεβέντη κυνηγού. 

Η χώρα μου δεν έχει αγύρτες γυρολόγους λαϊκιστές να κυβερνούν ή να θέλουν να κυβερνήσουν. 

Δεν έχει τηλεοπτικά κανάλια-ντουντούκες του κάθε τελευταίου κρατικοδίαιτου επιχειρηματία, που έβγαλε πέντε φράγκα και έγινε άνθρωπος. 

Οι παπάδες είναι αδύνατοι, σαν να κάνουν συνεχή νηστεία και προσευχή στον Θεό τους. Η Εκκλησία της χώρας μου απευθύνεται σε όσους την αποδέχονται για πνευματικό καθοδηγητή και μόνο. 

Οι υπεράκτιες off shore, η υπερατλαντική διακίνηση κεφαλαίων και η αγοραπωλησία παραγώγων και άλλων commodities είναι μια δραστηριότητα που δεν ασκούν με μαεστρία οι νεαρές και όμορφες σύζυγοι προφυλακισμένων πολιτικών.

Δεν έχει εικοσάρηδες και τριαντάρηδες άνεργους και πενηντάρηδες συνταξιούχους.

Ο στρατός της χώρας μου δεν εξοντώνει τα δημιουργικά χρόνια της νεολαίας, ούτε και αποτελεί το μοναδικό αποκούμπι της για μια αξιοπρεπή ζωή, ελλείψει εναλλακτικών επιλογών. 

Δεν έχει εξοντωτικούς φόρους και χιλιάδες ανενεργούς νόμους να τους προστατεύουν.

Στα Πανεπιστήμια της δεν έχει αιωνίους φοιτητές/συνδικαλιστές και καταληψίες με όνειρο να γίνουν αργότερα βουλευτές.

Οι νέοι στην χώρα μου δεν χτίζουν τους δασκάλους τους στα γραφεία, μα και οι δάσκαλοι δεν επιμένουν να διδάσκουν –πλημμελώς- μέχρι τα βαθειά γεράματα τους στις μισογκρεμισμένες σχολές χτίζοντας με μπετόν την φαντασία και τα όνειρα των φοιτητών τους. 

Στην δική μου την πατρίδα, οι μετανάστες έχουν έρθει μετά από πρόσκληση και όλοι τους είναι εμβολιασμένοι, έχουν στοιχεία και ταξιδιωτικά έγγραφα. 

Η χώρα μου δεν έχει φασίστες με μαύρα και εκδικητές με κόκκινα να δέρνονται, από συνήθεια, σε εορτές και αργίες στις πλατείες. 

Στις πλατείες έχει γέρους παππούδες με εγγόνια και όχι γέρους που, αντί για εγγόνια, κρατούν σαλιωμένα  μικρόφωνα και που ουρλιάζουν για την δικαίωση της γενιάς τους.

Οι «γνωστοί-άγνωστοι» είναι στην χώρα μου, από χρόνια, μόνο «γνωστοί».

Η αστυνομία είναι όργανο του λαού και υπηρέτης της ελευθερίας του. Δεν αποτελεί το όργανο καταστολής των αγώνων των εργαζομένων, ούτε και δικαιολογία για τους εργαζόμενους να καταπατούν την δική  μου ελευθερία. 

Οι πέτρες στην χώρα μου χρησιμοποιούνται για χτίσιμο και όχι για σπάσιμο. Τα μάρμαρα για μνημεία και οι μάσκες για τις απόκριες.

Οι απόκριες είναι μια φορά τον χρόνο και όχι κάθε βράδυ στα πάνελ των «ειδήσεων των οκτώ». Οι «ειδήσεις» έχουν ειδήσεις και όχι μόνο αποκλειστικά «απόψεις» του κάθε έμμισθου υπαλλήλου/φερέφωνου του καναλάρχη .

Το νόμισμα της χώρας μου είναι το ευρώ. Δεν είναι «κάτι που μοιάζει με ευρώ αλλά έχω καιρό να το δω». 

Οι πολίτες πληρώνουν φόρους σε μια οικονομία που τους σέβεται γιατί την συντηρούν και τους συντηρεί. 

Η αγορά στην πατρίδα μου είναι ελεύθερη, με ένα κράτος ρυθμιστή της λογικής και όχι κοινό εκβιαστή των  νομοταγών. 

Στις πολεοδομίες γίνεται καθαρή δουλειά από μορφωμένους και ευσυνείδητους υπαλλήλους και οι  οικοδομικές άδειες, αφού ελεγχθούν, εκδίδονται χωρίς γρηγορόσημο. 

Στην δική μου την χώρα, οι άξιοι ανταγωνίζονται άλλους άξιους και δεν ονειρεύονται «να τακτοποιηθούν» σε μια θέση για 25 χρόνια λήθης και μετά «έχει ο θεός».

 

Τα νοσοκομεία έχουν φάρμακα/κρεβάτια εντατικής και κανονικά κρεβάτια/γάζες/ασθενοφόρα εν λειτουργία με έμπειρους οδηγούς και γιατρούς που δεν είναι απλήρωτοι για τρεις μήνες.

Η σπουδαγμένοι στην χώρα μου, που κατάφεραν και πήγαν δυο βήματα παραπέρα στην ζωή τους, δεν αντιμετωπίζονται από αυτήν σαν «ύπουλοι καταφερτζήδες φοροφυγάδες».

Η πρωτεύουσα της πατρίδας μου έχει δρόμους βουλεβάρτα με δέντρα, καθαρές πλατείες, ποδηλατοδρόμους, μέσα μαζικής μεταφοράς με νορμάλ εισιτήριο (που όλοι πληρώνουν αβίαστα), φώτα εν λειτουργία και κάδους ανακύκλωσης. Οι κάδοι αυτοί πλένονται μια φορά την εβδομάδα και καίγονται μόνο από ατύχημα.

Οι δικαστές είναι όλοι τους αδέκαστοι, οι δικηγόροι τίμιοι , οι γιατροί δεν παίρνουν ποτέ φακελάκια και οι δημόσιοι υπάλληλοι πάνε όλοι τους κάθε μέρα στην ώρα τους για δουλειά.  Και δουλεύουν.

Οι επιδοτήσεις στην χώρα μου πιάνουν όλες τόπο, καθώς, οι επιχειρηματίες τις χρησιμοποιούν για να επεκτείνουν τις δουλειές τους  και την επαγγελματική τους δραστηριότητα, ενώ οι αγρότες δηλώνουν στους ελεγκτές ακριβώς ό,τι πραγματικά τους ανήκει και ούτε μέτρο παραπάνω.

Στην πατρίδα την δική μου, οι απεργοί έχουν αιτήματα και δεν κατεβάζουν τους διακόπτες «για να προστατεύσουν το δημόσιο χαρακτήρα και κοινωνικό προφίλ»  των Δημοσίων εταιρειών στις οποίες εργάζονται.

Δεν έχει (πρώην) τραμπούκους  (νυν) νεοφώτιστους συντηρητικούς ούτε και νεόκοπους βολεμένους επαναστάτες με ορυχεία, κατασκευαστικές εταιρείες και δεκάδες ακίνητα προσωπική περιουσία.

Δεν έχει νόμιμους ανήθικους και ηθικούς παρανόμους.

Στην χώρα μου οι πρωθυπουργοί πρωθυπουργεύουν και δεν το σκάνε για σουβλάκια ή για να στείλουν email με το i-pad σε κάποια ΜΚΟ.

Η αξιωματική αντιπολίτευση ελέγχει την εξουσία, η συμπολίτευση κυβερνάει βάσει προγράμματος και όχι βάσει δημοσκοπήσεων. 

Στην πολυαγαπημένη μου χώρα οι εκλογές εκλέγουν κυβερνήσεις. 

Η πατρίδα μου είναι μια μικρή πατρίδα με τεράστια όνειρα. Είναι ανίκητη διεθνώς, όλοι θέλουν να της μοιάσουν! Είναι όμορφη, καθαρή, νέα, σαν μια όμορφη ξανθιά κοπέλα τον Αύγουστο.    Έχει και ένα φωνακλά λαό με χιούμορ, χωρίς οργή και άγχη. Όλα μπορεί να καταφέρει και όλα να  τα αντέξει!  Έχει λαμπρή ιστορία και ηλιόλουστο μέλλον. 

Η πατρίδα μου, όμως, δεν είναι η πατρίδα σου. Δεν σου ανήκει και δεν σου την δίνω. Είναι δική μου! Βρίσκεται κάθε στιγμή μαζί μου βαθιά μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου. Χρόνια τώρα την χαζεύω από μακριά και δεν λέω να την πειράξω μήπως και μου χαλάσει. Και την ακούω κάθε στιγμή να αγωνίζεται με κόπο και ελπίδα. Και αν φύγω, θα την πάρω μαζί μου εκεί που θα πάω. Γιατί, τι είναι ο άνθρωπος χωρίς μια πατρίδα;