Είμαστε όλοι προδότες!

Έχει καιρό τώρα που το βλέπω, αλλά κάνω ότι δεν είναι εκεί. Κοιτώ από την άλλη, αλλάζω θέμα, εκνευρίζομαι, πετάω ατάκες, ξανακοιτώ προς το μέρος του και ακόμα το βλέπω. Και γυρίζω από την άλλη για ακόμα μια φορά. Κλεφτογυρνάω. Aκόμα είναι εκεί.

Κλείνω τα μάτια. Βαθιά ανάσα. Εκπνοή. Κοιτάω από το παράθυρο. Στο βάθος, η Ακρόπολη ανάμεσα στο νέφος της ευημερίας. Αναστεναγμός. Here we go…

Μήνες τώρα μου τριβελίζει το μυαλό η σκέψη ότι τις μέρες αυτές τις έχει ξαναζήσει ο τόπος και η κοινωνική μνήμη έχει κάνει την υπέρβαση να τις καταπιέσει βαθειά πίσω στο (συλλογικό) υποσυνείδητο. Μιλάω φυσικά για (θα το πω και ότι γίνει…) τον Νέο Εθνικό Διχασμό. Είμαστε, πιστεύω ειλικρινά, σε ένα -ακόμα- τρίστρατο που θα κρίνει την πορεία αυτής της άμοιρης χώρας. Λέω τρίστρατο διότι επί του παρόντος και λίαν προσεχώς οφείλουμε ως λαός να εξετάσουμε αν θα πρέπει ο δρόμος να μας οδηγήσει δεξιά ή αριστερά… Στο κέντρο, δυστυχώς, υπάρχει ένας αδιαπέραστος τοίχος από πνευματικό μπετόν.

Ο Ελληνικός λαός φαίνεται, για άλλη μια φορά στην Ιστορία του, να έχει εγκλωβιστεί σε διχαστικά διλήμματα του τύπου «άσπρο - μαύρο» ή αλλιώς «Καταπιεστική αλλά Πολυπολιτισμική Ευρώπη» εναντίον της «Απεριόριστης αλλά φτωχικής Εθνικής Ανεξαρτησίας». Τέτοια διλήμματα στο παρελθόν έχουν ξαναεμφανιστεί  με άλλη μορφή, αλλά με το ίδιο κατά βάση νόημα: «Καραμανλής ή Τάνκς», «Εθνικός Στρατός ή Δ.Σ.Ε» , «ΕΑΜ ή ΕΔΕΣ», Βενιζέλος ή Βασιλιάς», «Ελλάς ή Οθωμανοί», «Φαναριώτες ή Φιλικοί», «Καποδίστριας ή Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης», «Σπάρτη ή Αθήνα (παλιότερα)»  κ.ο.κ.  Κάθε φορά που ανέκυψε το δίλημμα, η χώρα στράφηκε τρικλίζοντας προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση διαμέσου όχι, απλά, μερικών πολιτισμένων πολιτικών ζυμώσεων αλλά δια πυρός, σιδήρου και ιδιαίτερα αιματηρών συγκρούσεων που επίσπευσαν με το στανιό την όποια επιλογή. Για την ιστορική ακρίβεια, εξαιρώ το δίλημμα του «Καραμανλή ή Τανκς» που μάλλον δεν ήταν πραγματική επιλογή (ποιος θα επέλεγε άραγε τα τανκς;) και που το αίμα είχε ήδη κυλήσει στην Κύπρο και όχι στην Ελλάδα. Συμπεραίνω λοιπόν ότι, λαϊκές επιλογές σε εθνικό επίπεδο για ζητήματα τόσο άμεσα συνδεδεμένα με την επιβίωσή της χώρας, οδηγούν με μαθηματική και ιστορική ακρίβεια σε Εθνικό διχασμό και, κατόπιν, σε αιματηρές συγκρούσεις με θύματα ένθεν και ένθεν της κάθε άποψης (και τελικώς, στρατοπέδου).

Παρατηρώ επίσης ότι, μετά από 60 χρόνια, κάθε φορά, γίνονται εκδηλώσεις και βραβεύσεις με επισήμους και διάφορα ταρατατζούμ για να παραχωθούν  «αδελφωμένα» με ελάχιστο επιφανειακό χώμα τα θύματα του εκάστοτε διχασμού, μέχρι την επόμενη φορά. Η ελληνική γη βρίθει τέτοιων μνημείων…

Αναρωτιέμαι λοιπόν και με εκκίνηση τα παραπάνω αιματηρά περιστατικά, γιατί, στο παρόν διχαστικό δίλημμα μεταξύ της «Ευρωπαϊκής (φτωχής) προοπτικής της χώρας» από την μια, και της «Αξιοπρεπούς (αλλά σε σημείο εξευτελισμού υποτιμημένης) δραχμικής Εθνικής Ανεξαρτησίας» από την άλλη, να γίνει κάτι διαφορετικό; Τι σταματάει τα πλήθη από το να κατασπαραχθούν μεταξύ τους μέχρι να παρθεί -επιτέλους- μια απόφαση; Τι συγκρατεί τα αλαλάζοντα λεφούσια από το να επιτεθούν ομαδόν προς τους απέναντί τους και να τους φάνε τα λαρύγγια με το «δίκιο που τους πνίγει»;

Τίποτα. Τίποτα δεν τους σταματάει. Και αυτό είναι που με φοβίζει.

Στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα δεν έχουμε την κλασσική σύγκρουση ενός δικομματικού συστήματος  κατά  τα πρότυπα της δεκαετίας των 90’s. Η βασική διαφορά με την τότε περίσταση είναι ότι, σήμερα, δεν συγκρούονται τόσο δύο αστικές (και παρόμοιες, να το δεχθώ) πολιτικές παρατάξεις για τα ηνία της χώρας, όσο δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές κοσμοθεωρίες που έχουν η  κάθε μία τα υπέρ και τα κατά της σε τόσο μεγάλη πληθώρα, που είναι σχεδόν αδύνατη η καθαρή και πλήρης επιλογή της μιας ή της άλλης πλευράς. Ό,τι και να επιλέξει κανείς, θα βρει επιχειρήματα που να κάνουν την άλλη επιλογή εξ ίσου (ή τουλάχιστον μερικώς) αποδεκτή στα αυτιά του.

Όμως, εδώ εντοπίζω το πρόβλημα: για όλους εμάς που αδυνατούμε (ή δεν θέλουμε φύσει και θέσει) να ενταχθούμε στην μία ή την άλλη πλευρά, δεν μας επιτρέπεται από τις πολιτικές αυτές ομάδες, να μείνουμε παραταξιακά αμέτοχοι. Δεν αποτελεί, δηλαδή, καν επιλογή για εμάς η σύζευξη των δύο απόψεων. Αυτό, αν μη τι άλλο, σε απώτερο στάδιο έχει μόνο μια διέξοδο: την επικράτηση της ισχυρότερης (και όχι απαραιτήτως της σωστότερης)  άποψης διαμέσου της μεταξύ τους σύγκρουσης. Μόνο που τον ρόλο των χαλυβδωμένων στρατευμάτων θα τον παίξουν πάλι τα ανθρώπινα κορμιά…

Απο δεξιά προς τα αριστερά: Νικοπολίδης, Μπάγεβιτς, Σαργκάνης, Σαλπιγγίδης

Ο ρόλος της, διχαστικής, έννοιας της «προδοσίας» και του «προδότη» στην Ελληνική ψυχοσύνθεση και ιστορική κοσμοθεωρία του λαού μας είναι τεράστιος. Είναι μάλλον ο ακρογωνιαίος λίθος του τόπου μας. Πάνω σε «προδότες» και «εθνικούς μειοδότες» χτίσαμε και εκπαιδεύσαμε το έθνος μας να κυνηγάει κάθε τόσο χίμαιρες και τους λόγους της εκάστοτε ήττας. Βρίσκουμε τον προδότη Εφιάλτη στις Θερμοπύλες, τους προδότες Μηδίζοντες στην Αρχαία Αθήνα, την Κερκόπορτα που άφησε αφύλακτη ο προδότης στην Άλωση της Πόλης,  την προδοτική κραυγή «Πίσω αδέρφια» στο Μεσολόγγι,  τις Ξένες Δυνάμεις που μας προδώσαν στην Μικρά Ασία, τους Προδότες στο Γουδί, τον προδότη Τσολάκογλου στην Γερμανική εισβολή το 1941, τους προδότες Ταγματασφαλίτες στην κατοχή, τους προδότες Εαμοβούλγαρους ΚΚΕδες στον Εμφύλιο, τον προδότη και αποστάτη της Δημοκρατικής Παράταξης Κ. Μητσοτάκη το 1965, την προδοσία της Κύπρου, την προδοσία της Αριστεράς από το ΠΑΣΟΚ το 1981, την προδοσία του ΠΑΣΟΚ από την Αριστερά το 1989, την προδοσία του Σαμαρά το 1993, την προδοσία των υπηρετών του Μνημονίου, την προδοσία του Βορίδη στον Καρατζαφέρη… Μια ζωή μας προδίδουν. Εμείς, οι από δω, εναντίον των προδοτών απέναντι. Εσείς είστε και εμείς δεν είμαστε. Οι δεξιοί προδότες, οι αριστεροί προδότες, οι Πασόκοι προδότες. Μέχρι και ο Μπάγεβιτς, ο Νικοπολίδης και ο Σαλπιγγίδης είναι σήμερα (αιώνιοι) προδότες… Με τον έναν ή άλλο τρόπο όλοι μας έχουμε υπάρξει προδότες! Είμαστε μια χώρα παραταξιακή, συνομωσιακή, διχασμένη από τα σπάργανά της. Είναι να μην ανησυχεί κανείς; Να παραμείνουμε ως έχει δηλαδή; Προδότες;

 

Ό προδότης της Κερκόπορτας, a.k.a. "Σπανούλης", διακρίνεται με φέσι στο κεφάλι και σπαθί

Αλίμονο! Είναι, άραγε, τόσο αδύνατον να επιτύχουμε πολιτικά μια αξιοπρεπή και δημοκρατική συνύπαρξη εντός μιας Ευρώπης των λαών; Πόσο δύσκολο άραγε είναι να επιτευχθεί η ευλογημένη «ανταγωνιστική επιχειρηματικότητα» δίχως να ισοπεδωθούν οι εργαζόμενοι και οι επαγγελματίες; Διερωτώμαι, πρέπει να είμαστε συνεχώς σε επαναστατική ετοιμότητα «για τα χειρότερα που έρχονται» ή επιτέλους να πορευθούμε συλλογικά στον δρόμο της ευημερίας και εθνικής αξιοπρέπειας; Θα έπρεπε να αποκλειστεί από τις εθνικές αποφάσεις η λογική αλλά, προς το παρόν, επαναστατημένη Αριστερά; Η λεγόμενη «πατριωτική» δεξιά είναι, άραγε, εντελώς άχρηστη στην χώρα; Τι θα έπρεπε να γίνει με τους «χλιαρούς και αμέτοχους» κεντρώους που τόσα χρόνια ήταν τα εθνικά δισκόφρενα (ή άραγε η αιτία που οδηγηθήκαμε;) μπροστά στον σημερινό γκρεμό που έρχεται με ταχύτητα προς τα εμάς; Ποιοι να μείνουν και ποιοι να φύγουν; Ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Τα ερωτήματα αυτά δεν τα ρωτάει κανείς. Η πόλωση έχει κλείσει τελικά πολλά στόματα... 

Πίσω δεξιά στο βάθος διακρίνεται ο προδότης Αρτέμης Μάτσας με μπεζ καμπαρντίνα να παίζει τον προδότη Εφιάλτη...

Προς το παρόν οι δύο παρατάξεις φαίνεται ότι έχουν όλες τι «σωστές» απαντήσεις. Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο λαός καλείται να επιλέξει το εύκολο διαζευκτικό «ή» (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ ή ΣΥΡΙΖΑ ή Ευρώ ή Δραχμή ή άσπρο ή μαύρο κ.λπ.) αντί του πολύ δύσκολου αλλά εξαιρετικά παραγωγικού «και» (Ανάπτυξη και Αξιοπρέπεια και Εργασία και Ευρώπη και Ελλάδα και Εθνική Κυριαρχία και Κοινωνικό Κράτος κ.λπ.). Η σύνθεση του «και» είναι αναγκαία για την χώρα, αλλά ποιος νοιάζεται να το αναδείξει;

«Choose side or run for your life…» έλεγε η Tracy Chapman το 1988 στο «Across the lines». Που να ‘ξερα ότι το έλεγε σε μένα;