Το κράνος και οι αξύριστες μασχάλες

Μυαλά και Κράνη: Είδη υπο έλλειψη, για τις προσεχείς ηρωικές μάχες του Σεπτεμβρίου. Παραγγείλετε νωρίς!

Από τις εκλογές προέκυψαν μερικά χρήσιμα συμπεράσματα:

Κατ αρχήν, εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι, δεν χρειαζόταν να γίνουν εκλογές. Ούτε στις 6 Μαΐου, αλλά ούτε και στις 17 Ιουνίου.

Συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κυβερνούσε πριν, ΠΑΣΟΚ (με την …συνιστώσα ΔΗΜΑΡ) και ΝΔ κυβερνούν και σήμερα. Τι άλλαξε; Τίποτα! Οι μισοί, και πλέον, διαγραμμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ξαναμπήκαν στην Βουλή υπό την παντιέρα, αυτή την φορά, της κυβερνητικής ΔΗΜΑΡ ή του πετροβόλου ΣΥΡΙΖΑ. Οι βουλευτές που υπήρχαν στην ΔΗΜΑΡ προ του Μαΐου, είναι και πάλι (αν δεν κάνω λάθος) βουλευτές. Οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αυξήθηκαν σημαντικά, αλλά καμιά 20ρια και πλέον από αυτούς πριν από 400 μέρες είτε σαν βουλευτές είτε σαν συνδικαλισταράδες χειροκροτούσαν μέχρι να ματώσουν τον ΓΑΠ. Τώρα απλά χειροκροτούν τον …θετό του πολιτικό αδερφό (από την πλευρά του Ανδρέα), Αλέξη Τσίπρα.

Ο Καμμένος και οι βουλευτές του ήταν τότε και τώρα εντός του Κοινοβουλίου. Ακόμα και ο (πολύ λίγος, πραγματικά) Δημαράς, εξελέγη. Η Ντόρα γύρισε στο μαντρί, από όπου δεν είχε φύγει στην πραγματικότητα ποτέ. Ο Καρατζαφέρης εκπροσωπείται επάξια απο τον, επόμενο πρόεδρο της ΝΔ, Μάκη Βορίδη. Το ΚΚΕ μειώθηκε σημαντικά, αλλά θα το πάρουν μυρωδιά μετά από 60 χρόνια, οπότε δεν τρέχει κάστανο. Οικολόγατοι, Δημιουργοί, (μόνος ή) Μάνος, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σια, πέρασαν και, όπως είναι φυσιολογικό, δεν ακούμπησαν. Με την εξαίρεση των Ναζισταράδων, καμιά ουσιαστική αλλαγή δεν έγινε. Εντάξει, το ΠΑΣΟΚ έφτασε το 12%, αλλά οι κρατικοδίαιτοι από τα 80’s ΠΑΣΟΚοι (του «βαθέως» και όχι του «όλου» που λέει και ο Βενιζέλος) και τα λοιπά αριστερίστικα λαϊκιστικά κρόσια του Δημοκρατικού Κέντρου (Σακοράφα, Μητρόπουλος, Κουρουμπλής), που πήγαν απέναντι και εκ του ασφαλούς, πήραν κοντά στο 27%. Άρα, μπορούμε να βρωντοφωνάξουμε χαρωπά: «Ανδρέα ζεις εσύ μας οδηγείς», «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «Περήφανα νιάτα-Τιμημένα γηρατειά», «Τσοβόλα (ή Πάντζα) δώστα όλα» κ.λπ. Back to the future. Να ξαναπάρει και ο ΠΑΟΚ πρωτάθλημα, όπως το 1985 και ...«ζω ένα όνειρο, μην με ξυπνάτε!».

Ξέρω-γνωρίζω-μπορώ, ζήτω ζήτω το πετροβολικό!

Ο Πρόεδρος Αντώνης λοιπόν, (και αντίθετα με την -ατυχή όπως εξελίχθηκε- πρόβλεψή μου στο από  16-5-2012 άρθρο μου «Τα νούμερα του δεκαημέρου», ότι δηλαδή έχασε «κάθε ευκαιρία να τον δει η μανούλα του πρωθυπουργό») τα κατάφερε και, με ένα grand slam γκρίνιας και κωλοτούμπας επί ενάμιση χρόνο, ήρθε να αναρριχηθεί εκεί από όπου θα φύγει (ελπίζω όχι σύντομα - για το καλό της χώρας) κυνηγημένος ως προδότης, γερμανοτσολιάς και άλλα τέτοια γραφικά και πιπεράτα. Κατέλαβε με κόπο και βάσανο την, πολυπόθητη, πρωθυπουργία της χώρας. Δεν αντιλαμβάνομαι -πραγματικά- γιατί τέτοιος καημός να ηγηθεί μιας χώρας με το ένα πόδι στον τάφο. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. Και εμείς είπαμε να κάνουμε καριέρα, αλλά δεν κάναμε έτσι ρε Αντώνη!. Και επειδή δεν τολμώ να εκφράσω ποια είναι η σημερινή εναλλακτική κυβερνητική επιλογή πέραν της ΝΔ (και των αστών συνεργατών της), σου εύχομαι από ψυχής τα καλύτερα (για την χώρα). 

Τα 3Φ : Φρέσκος, Φέρελπις, Φερέγγυος. Τα λέει έξω απο τα δόντια!

Να σου πω όμως θέλω μόνο ένα-δύο μου παράπονα: Αφού και τον Ιούλιο και τον Νοέμβριο πέρυσι είχες την δυνατότητα να κάνεις ακριβώς το ίδιο (και μάλιστα με τις ευλογίες του εν ενεργεία -τότε- Πρωθυπουργού και της συμπολίτευσης) γιατί μας ταλαιπώρησες τόσο; Έπρεπε δηλαδή, για να κάνεις το κομμάτι σου, να έχουμε 7% οπλοκατέχοντες Ναζιστές να κάθονται στα ίδια έδρανα που κάθισαν οι Ελ. Βενιζέλος, Α. Παπανδρέου, και ο Κ. Καραμανλής (ο θείος); Έπρεπε άραγε, για να βγεις με τον τρόπο που επέλεξες να βγεις Πρωθυπουργός, να δούμε στην Βουλή τον τελειωμένο και για χρόνια κρατικοδίαιτο Τέρενς Κουίκ (έλεος!), τον περιφερόμενο μέχρι τελικής πτώσεως Μανώλη Γλέζο (Θεέ μου, τι γεροντολαγνεία αυτή η χώρα!) και τους ανεκδιήγητους συνιστωσαίους της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδος; Ήταν άραγε, για σένα και για την χώρα, απαραίτητο να αναδειχθεί η «Κινηματική Κουκουρούκου Καστρο/Τσαβική Λαϊκιστική Αριστερά» ως Αξιωματική Αντιπολίτευση; Αλήθεια, έχεις την εντύπωση πως με τον Σύριζα δεύτερο στο 26% οι πέτρες θα είναι πιο μαλακές στα τζάμια των καταστημάτων; Δεν πήρες μυρωδιά ότι με το να κάνεις τον καουμπόη βάζεις προσεχώς την χώρα σε περιπέτειες; Την τακτική του ώριμου φρούτου την έχεις ακουστά; Ποιος, έχεις την εντύπωση, θα διαδεχθεί την ΝΔ στην εξουσία; Ο Βενιζέλος; Δεν νομίζω, Αντώνη!

Η τριχωτή Συνιστώσα

Λυπάμαι, αλλά εδώ έχουμε προφανώς σοβαρό πρόβλημα: Ή ο νέος πρωθυπουργός δεν ξέρει τι του γίνεται, ή οι για δύο συναπτά έτη σύμβουλοί του έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Έτερον εκάτερον, προκύπτει ξεκάθαρα ότι, για την ευόδωση των προσωπικών (και μόνο) πολιτικών φιλοδοξιών του Πρόεδρου Αντώνη, αντί για φως στο τούνελ βλέπω προσεχώς σαλιωμένες μασέλες γέρων, Μαλλί κοκοράκι, αξύριστες γυναικείες μασχάλες και το σαπισμένο ζόμπι του Ανδρέα. Δεν θα μείνει πέτρα για πέτρα στο Σύνταγμα από Σεπτέμβριο, προβλέπω. Να θυμηθώ να πάρω κράνος. Εύχομαι, ειλικρινά, να πέσω εντελώς έξω. Ο νοών νοείτω. 

Και με αυτά τα ολίγα, ευχές για μακροημέρευση της νέας Αστικής κυβέρνησης, καλά μυαλά, καλές δουλειές και στα δικά τους οι ελεύθερες!

Read more

Ο Τζήμερος, ο Αλέξης, τα λάχανα και τα παγωμένα γιαούρτια

Οι "Άθλιοι" στην Γερμανική γλώσσα

Είναι κάνα δυο μέρες τώρα που παρακολουθώ επισταμένα τον, μέχρι πρότινος, εκ του μακρόθεν και μερικώς συμπαθή σε μένα, Θάνο Τζήμερο της Δημιουργίας Ξανά. Είδα χθες λοιπόν στο u tube την συνέντευξή του στον Νίκο Ευαγγελάτο  (τον σύζυγο της Τατιάνας λέμε!) και κατόπιν, εντελώς συμπτωματικά, τον είδα να μιλάει στην ίδια την Τατιάνα Στεφανίδου. Το media αντρόγυνο της συμφοράς, ομολογώ, ότι τα έβγαλε τα λεφτά του. Σε μία -σκάρτη- τηλεοπτική ώρα εξαφάνισε και το απειροελάχιστο ψήγμα συμπάθειας που μου είχε απομείνει για αυτόν τον άγουρο/άβγαλτο/επιμελώς ατημέλητο/μοναχικό πολιτικό ηγέτη του 2%:  Εξηγούμαι:

Ο Ευαγγελάτος, στα 12 λεπτά της συνέντευξης, κατανάλωσε περίπου τα μισά  ερωτώντας  (αρκετά πιεστικά ομολογώ) σχετικά με το στάτους του παραιτηθέντα -και όχι διαγραφέντα!-  κ. Μάνου Επιτροπάκη, αλλά και την θέση του στελέχους αυτού στο οργανόγραμμα του κόμματος «Δημιουργία Ξανά!», προ, φυσικά, της παραίτησής του. Ο «Θάνος» (κατά το «Αντρέας» να υποθέσω;) στριφογύρισε την συζήτηση για κανά δυο λεπτά και κατέληξε ότι, καταρχήν, ο Επιτροπάκης ήταν «μέλος και όχι στέλεχος» του κόμματος και, κατά δεύτερο, ότι η συμπεριφορά του να παραιτηθεί καταγγέλλοντας εγγράφως τον αρχηγό για εγωκεντρικές συμπεριφορές και καλλιέργεια βυζαντινής αυλής είναι, μέσες άκρες, ιταμή. Λάθος αγαπητέ μου wanna be βουλευτά! Το ότι ένας αρχηγός (κατά τα φαινόμενα μονοκράτορας) υποβαθμίζει τους μέχρι προ ολίγων ημερών αναντικατάστατους συνεργάτες του φανερώνει και την ποιότητα του ανδρός αυτού.  Το να τους εξυβρίζει όμως κιόλας, είναι ανήκουστο, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας ποιος είναι ο Μάνος Επιτροπάκης. Και, άντε, εμείς, ας πούμε, δεν τον ξέρουμε (που τον ξέρουμε δηλαδή εδώ και 20, και βάλε, χρόνια). Εσύ ρε «Πρόεδρε», ένα τέτοιο «ιταμό» και απεχθή τύπο, πώς τον  άφησες να γίνει από απλό μέλος, εκλεγμένο μέλος της Επιτροπής Δεοντολογίας και υπεύθυνος οργάνωσης εθελοντικής εργασίας του κόμματος; Και μην μου πεις ότι ξέχασες ότι είχε τέτοια θέση! Αλλά, άντε, να δεχτούμε ότι δεν τον θυμάσαι (γιατί είστε και πολλοί), που αποκλείεται! Αν αυτός είναι «ιταμός» και «χωρίς ήθος» και είχε «παλαιοκομματική νοοτροπία» διερωτώμαι άραγε, πως θα χαρακτηριζόταν αυτός που δέχτηκε να έχει έναν τέτοιο… «παλιοχαρακτήρα» για βασικό στέλεχος ενός κόμματος τόσο προεδροκεντρικού.

Η Τατιάνα, πάλι, ρώτησε τον Τζήμερο σχετικά με την επιστολή που απέστειλε στην «sehr geehrte Frau Merkel». Για αυτούς που αγνοούν το θέμα ενημερώνω ότι, προ οκταμήνου, ο «πολίτης και όχι πολιτικός» Τζήμερος απέστειλε στα γερμανικά (για ξεκάρφωμα ότι -και καλά- μιλάω και γερμανικά;) μια οκτασέλιδη επιστολή στην Μέρκελ καλώντας την στο τέλος να αναλάβει δράση (!) για την διάσωση της χώρας. Η λεπτομέρεια που καίει είναι ότι, εντός της επιστολής αυτής, ο «Θάνος» (μεταξύ άλλων) ανέφερε ότι η χώρα του (μας) είναι άθλια και οι πολιτικοί της διεφθαρμένοι. Ερώτημα ένα: Με ποια ιδιότητα έστειλε αυτή την επιστολή; Ο Τζήμερος απάντησε ότι την έστειλε ως απλός πολίτης. Ναι. Εντάξει. Ως απλός πολίτης την έστειλε και, καπάκι, άρχισε να δίνει συνεντεύξεις (κατά δική του δήλωση) σε ένα κάρο ΜΜΕ. Συνηθίζεται αυτό στην Γερμανία! Κάθε πολίτης που στέλνει επιστολή στην Καγκελάριο γίνεται θέμα στο Spiegel. Απόλυτα πιστευτό.

Διερωτώμαι, όμως, έχει τελικά σημασία η ιδιότητα του αποστολέα τότε και τώρα; Δηλαδή το ότι, να το δεχθώ, ήταν απλός πολίτης τότε και αργότερα πολιτεύτηκε, τον απαλλάσσει από την ρετσινιά του κλασσικού υβριστή και συκοφάντη της χώρας του; Αν εγώ ως πολίτης ήμουν για π.χ. σατανιστής ή σαδιστής και παράλληλα βασάνιζα νεογέννητα γατάκια και σκυλάκια από διαστροφή (δεν το ισχυρίζομαι ότι έτσι είναι- αλίμονο!-, παράδειγμα είναι) και γινόμουν αργότερα, ας πούμε, δάσκαλος, (δεν το ισχυρίζομαι ότι είμαι δάσκαλος-αλίμονο!) αυτό θα με έβγαζε λάδι για την πρότερη σιχαμερή και παράνομη συμπεριφορά μου; Όχι! Θα εμπιστευόσουν να κάνουν τα παιδιά σου σε μένα ιδιαίτερα μαθήματα; Όχι! Πιστεύεις αληθινά κύριε Τζήμερε ότι, επειδή αποφάσισες να γίνεις βουλευτής, εμείς θα ξεχάσουμε τι έγραφες και έστελνες στην Μερκελ πριν 150 μέρες; Όχι! Θα σε εμπιστευτούμε, εμείς, οι κατά δήλωση σου «άθλιοι» να μας εκπροσωπήσεις σαν βουλευτής στα πολιτικά fora του εξωτερικού; Όχι, δεν νομίζω…

Ο ίδιος δικαιολογήθηκε λέγοντας επίσης ότι η «άθλια χώρα» και οι «διεφθαρμένοι πολιτικοί» είναι μια-δυο άκομψες λέξεις που γράφτηκαν σε σύνολο μιας οκτασέλιδης επιστολής και ότι αυτό δεν είναι αρκετό για θεωρηθεί υβριστικό κλπ. το κείμενο.  Επίσης, υπονόησε ότι ίσως να ήταν και λάθος όπως τα διατύπωσε και ότι θα πρέπει να εκληφθεί ως ένα, ας πούμε, ακούσιο ατόπημα της στιγμής. Εδώ έχουμε τρία τα ενδεχόμενα: 1)  Εννοούσε αυτά που έλεγε περί «άθλιας χώρας» και σήμερα άλλαξε (με κυβίστηση) γνώμη -και άρα είναι «κωλοτούμπας», ή 2) Τα εννοούσε και, μετά την εκλογή του στην Βουλή θα ευχαριστήσει τηλεοπτικά τον «σοφό» (ή άθλιο;) Ελληνικό λαό που με την ψήφο του τον έκανε μάγκα - και άρα είναι υποκριτής αφού γλύφει αυτόν τον λαό (ή την χώρα) που μέχρι πρότινος έφτυνε, ή 3) δεν εννοούσε αυτά που έλεγε στην Μέρκελ και είναι απλά πολιτικά επικίνδυνος και ερασιτέχνης της προχειρότητας-και άρα ακατάλληλος για βουλευτής του «διεφθαρμένου» Ελληνικού Κοινοβουλίου. Άλλη επιλογή δεν βλέπω, sorry.

Ατοπήματα τέτοια όμως δεν γίνονται ακούσια… Διότι αυτό, το παρόν, κείμενο που διαβάζεις είναι περίπου τρεις σελίδες, το έγραψα στα Ελληνικά, σε δύο ώρες και,  μέχρι να το αναρτήσω, το διάβασα 10 φορές για να αποφύγω τα λάθη. Λέτε, άραγε, ένα οκτασέλιδο κείμενο, ενός κατά τεκμήριο έξυπνου πολιτικού, στα γερμανικά, να γράφτηκε στο πόδι και να στάλθηκε χωρίς χτένισμα και διόρθωση, από το επιτελείο του; Δεν νομίζω… Όσα γράφτηκαν εκεί δεν ήταν επιπολαιότητες. Ήταν ένα πολύ καλά σχεδιασμένο και γραμμένο μανιφέστο. Verba Volant, Scripta Manent.  Αυτά! Και πολλά είπαμε για τον κ. Τζήμερο...

Και τώρα, για να το ελαφρύνουμε, ως είθισται, στο τέλος για να μην κλείσουμε μουτρωμένοι, αλλαγή κλίματος και θέματος με την, πολυαγαπημένη μου, Αριστερά!

Ο μόνος τρόπος να δούμε Αριστερά να κυβερνάει κάποτε την Ελλάδα είναι να μην της δώσουμε περιθώριο ελιγμών να (ξανά) ξεφύγει από την ευθύνη: να ψηφίσουμε όλοι μονοκούκι ΣΥΡΙΖΑ! Τι θα βρουν να πουν μετά όλοι αυτοί οι -ντεμέκ- αριστεροί εξυπνάκηδες (όχι έξυπνοι, τονίζω)  της θεωρητικής ανάλυσης; Ότι δεν νομιμοποιούνται με 60% των ψήφων; Εδώ σε θέλω! Σβουρίχτε το ΟΛΟΙ ΣΥΡΙΖΑ δαγκωτό, ξαπλώστε αναπαυτικά  και παρακολουθήστε τον να σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ ξεφτιλοποίησης θέσεων και αυτογελιοποίησης! Προβλέπω περαιτέρω διάσπαση των 14 συνιστωσών (τόσες είναι; έχασα το μέτρημα με τις αποχωρήσεις και μεταγραφές..) σε 104. Π.χ.: Συνασπισμός (μ-λ), Μ-Λ Συνασπισμός, ΕΚΚΣυνασπισμός, ΟΑΚΚΣυνασπισμός, Ρόζα (Εσ), Ρόζα (ορθόδοξη), ΑΚΕΠΡόζα, ΜΕΡΡοζα, ΑΝΤΑΡΡοζα κ.λπ. Ένα κόμμα χιλιάδες συγκινητικές απόψεις…

Και, μια που μιλάμε για απόψεις, ξεχωρίζω από την, χθεσινή, διακαναλική συνέντευξη του «καταλληλότερου» Α. Τσίπρα την εξής (πηγή: http://www.protothema.gr/ekloges/ article/ ?aid=203715):  "...Και ερωτηθείς για το εάν υπάρχει σχέδιο, σε περίπτωση άρνησης των εταίρων να δεχθούν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Τσίπρας τόνισε ότι "αντίθετα με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που δεν είχαν σχέδιο, εμείς έχουμε. Δεν μπορούμε να το αναλύσουμε όμως, τώρα γιατί ο αντίπαλος δεν πρέπει να γνωρίζει τις θέσεις μας."...

Ψστ! Αλέξη! κρύβε λόγια γιατί μπορεί να σε ακούσει κανένας και να αντιγράψει το top secret, ανεπανάληπτο και καταπληκτικό σου πρόγραμμα! Τζάμπα τόσα δευτερόλεπτα έστυβαν το τεράστιο μυαλό τους ο Λαφαζάνης με τον Βούτση και τους άλλους φωστήρες? Προτείνω να μην μας το πεις ΟΥΤΕ άμα γίνεις πρωθυπουργός! Φαντάζεσαι να το αντιγράψει ο φτωχομπινές Ομπάμα? Η, καλύτερα ακόμα, ΜΗΝ γίνεις πρωθυπουργός για να μην μπεις στην δυσάρεστη θέση να μας το ξεφουρνίσεις τότε... Μείνε αντιπολίτευση (χαλλλλλαρά) και εκεί στα σκοτεινά και υγρά πυρηνικά καταφύγια της Κουμουνδούρου συνέχισε να χαϊδεύεις ιδρωμένος με μάτια που γυαλίζουν και αναψοκοκκινισμένα μάγουλα το ντοσιέ με το καρά-απόρρητο σχέδιο! My precious... 

Σεπτέμβριος 2012: Ο Αλέξης  κοιτάει χαρωπός το νέο νόμισμα της χώρας, την τρύπια δραχμή.

Το άκουσα πρόσφατα και το αναμεταδίδω γιατί είναι απόλυτα ταιριαστό με τις πιο πάνω κοτσάνες δυο νέων (;) ανθρώπων που προσδοκούν να γίνουν, ο ένας ο ρυθμιστής των εξελίξεων, και ο άλλος Πρωθυπουργός της χώρας μας: "Σαν τέτοια παλιολάχανα, σαν τέτοια παραπούλια, είχα πολλά στον κήπο μου και τρώγαν τα γαιδούρια"...

Υ.Γ. (Άσχετο) Στην διαδρομή από Θησείο μέχρι Πλ. Συντάγματος πρέπει χθες βράδυ να είδα 15 (και βάλε) μαγαζιά Frozen Yogurt. Ε, λοιπόν, θα το πω!  ΕΛΕΟΣ με τα μαγαζιά που πουλάνε παγωμένο γιαούρτι! Είναι πιο πολλά από τα ταξί! Είπαμε είναι καλή ιδέα αλλά ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΗ! Τζίζας Κράϊστ δηλαδή!

Read more

Γιώργο, έχασες!

Ο Dr. Ph.d. (Med) Ομαρ Σαρίφ (δεξ. με μουστάκι και πατατούκα) φοράει κατάσαρκα ζιβάγκο...

Νοσταλγία < αρχ. ελλ. νόστος (=επιστροφή) + άλγος (=πόνος). Είναι δηλαδή ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού. (Πηγή : http://el.wiktionary.org/wiki/νοσταλγία)

Μίλαγα το μεσημέρι με έναν φίλο, τον Γιώργο, πίνοντας τον προσφιλή μας καφέ σε κάποια παραλία μιας κωμόπολης της Αν. Αττικής, για (τι άλλο αυτή την περίοδο;) την πολιτική κατάσταση της χώρας και τις επερχόμενες εκλογές. Μετά από καμιά ώρα χάζεμα στον ήλιο, πολιτικολογίας χαλαρής και ανταλλαγής απόψεων περί  της φετινής οινοπαραγωγής (που προμηνύεται θεσπέσια), ήρθε η ώρα να φύγουμε. Έτσι όρθιοι που ήμασταν, λοιπόν, γυρνάει ο φίλος μου και λέει την ατάκα της εβδομάδας: «Παραδέχομαι ότι, δυστυχώς, έχω ηττηθεί ιδεολογικά». Δηλαδή; «Ως αριστερός (Σ.Σ. της ανανεωτικής πτέρυγας) κατέληξα στην διαπίστωση ότι ο Μητσοτάκης το 1992 είχε δίκιο». Φαντάσου…

Γιώργο, μην χαλιέσαι, δεν είσαι ο μόνος! Δεν ξέρω, βέβαια, αν όλοι εμείς που βρεθήκαμε πολιτικά ορφανοί (σε μια διετία…) καταλήγουμε στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα, ειδικά για τον Μητσοτάκη, αλλά να είσαι σίγουρος ότι μοιραζόμαστε την ίδια απόγνωση. Η απόγνωση αυτή, πρώτιστα, πηγάζει από το γεγονός ότι ΟΛΕΣ οι επιλογές μας σε πρόσωπα και ηγέτες, μας διέψευσαν διαχρονικά και μας οδήγησαν στην έλλειψη ξεκάθαρης πολιτικής στέγης. Κατά, δεύτερο λόγο, πηγάζει από την ηχηρή αδυναμία των διαδόχων αυτών των ηγετών να μας εμπνεύσουν προς μια ελπιδοφόρα πορεία. Βρισκόμαστε, θα ριψοκινδυνέψω να πω, στο τέλος των ιδεολογικών διαχωρισμών όπως τους ξέραμε τόσα χρόνια. Ότι απέμεινε από αυτούς και όσο περνάει ο καιρός μου φαίνεται ότι, συγκλίνουν στο να παγιοποιήσουν ένα διπολικό -και μόνο- ρεύμα («Ευρωπαϊκό/ Κεντροσυντηρητικό»  και «Μη Ευρωπαϊκό/ Δραχμολατρικό»). 

Τέρμα, λοιπόν, οι δεξιοί που αγαπήσαμε με «Παναγία βόηθα» ξανθό μαλλί φουσκωμένο στο κομμωτήριο σαν κράνος από πολυουρεθάνη, Απογευματινή και Γαλάζια Γενιά… Τέλος τα αριστερά τσαχπινίσματα στα «φεστιβάλ νεολαίας» με σουβλάκι καλαμάκι, ρετσίνα, τραγούδια Μίκυ και χορό σε κύκλο. Ζήτω η σημερινή γκρί λαικο-οικονομοτεχνική αντιπαράθεση στα clean (but dirty nonetheless) τηλεοπτικά πάνελ με κουστούμι εναντίον κουστουμιού και μαλλί ανταύγεια εναντίον μαλλίου ανταύγειας! Με πιάνει τρέλα λέμε! Κάτι πρέπει να κάνουμε! Μας χρειάζεται επειγόντως ένα back to the future…  

Ένας αξιοπρεπής γάτος της πολιτικής

Ερωτώ: Πώς θα γίνει να ζήσει και η σημερινή νέα γενιά την κραυγαλέα γλύκα των γαλάζιων και πράσινων καφενείων με τους μουτρωμένους εκατέρωθεν οπαδούς να κόβουν την καλημέρα στους «εχθρούς» για το τριήμερο των εκλογών; Πού θα ξαναδούμε το σετ «βούρτσα μουστάκι - άσπρο ζιβάγκο» (υπήρχαν και μακό για… το καλοκαίρι); Που να ‘ναι άραγε σήμερα τα κολεγιόπαιδα της ΟΝΝΕΔ με τα φουσκωτά μπουφάν με την πάπια «togs» στην πλάτη, τα γαλάζια κολαρισμένα πουκαμίσα και τα μπεζ ορειβατικά άρβυλα; Υπάρχουν πουθενά κρυμμένοι μερικοί αξύριστοι Οικολόγοι Εναλλακτικοί/ Αντιρρησίες Συνείδησης (Πυρηνική Ενέργεια; Όχι ευχαριστώ!) να σπάσουν την σημερινή βαλτωμένη μιζέρια; Ζουν και σπουδάζουν σήμερα ακόμα οι ΚΝίτες στα Πανεπιστήμια φορώντας τα αμπέχονα, τα τζίν και έχοντας το «βλέμμα των χιλίων μέτρων» σαν να έχουν έλθει από αποστολή στο Βιετνάμ; Γιατί αντικαταστήσαμε το αντρικό δερμάτινο μασχαλοτσαντάκι-στιλιστικό έγκλημα του κλασσικού Πασόκου των 80’s και φάτσες όπως του Λαλιώτη (με μαλλί Αφρικα μομπάτα) με τις χαζομάρες τύπου «Ασφαλώς ΠΑΣΟΚ» και τον all business 24/7 Γιάννη Ραγκούση; Πως χάσαμε μέσα από τα χέρια μας την καβάτζα των βαρόνων της ΝΔ με κυριλέ ένδυση μπλέιζερ, ριγωτή μπλε-κόκκινη γραβάτα και μπεζ παντελόνι και έσκασαν στα χέρια μας (σαν βόμβα από ξύλο απελέκητο…) οι φαλακροί -από άποψη- νεοναζί της (επί)Χρυσής Αυγής; Λυπάμαι, αληθινά, που οι σημερινοί νεότεροι μου θα στερηθούν το έπος του «ΘΑ» από τον -επιβήτορα- Ανδρέα Παπανδρέου με το δερμάτινο τζάκετ και θα το δουν σε κακέκτυπο από τον un-cool Alexis με το (έλεος πια! έλιωσε να το φοράει) σαπιομηλί/μπεζ πουκάμισο... Χαλιέμαι που ο λαός μας θα ζήσει (και) αυτές τις εκλογές χωρίς Φλωράκη (με ύφος αλεπούς) και Λεωνίδα Κύρκο (καλός κυριούλης με γάτο) και θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με τον αντί-ερωτικό Καμμένο, τον εξυπνάκια Λαφαζάνη, τον γαρδούμπα Βενιζέλο, την (post modern Αλίκη Βουγιουκλάκη) Άννα Διαμαντοπούλου, τον μουστακαλή (αλλά με πυγμή χάμστερ) Κουβέλη… Ο μόνος που παραμένει από τα παλιά είναι ο «κλασικός» loser Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος από συγκυρία της τύχης και μόνο, είναι (για λίγες εμφανίσεις κατά πως φαίνεται) μαζί μας. Ρέστα από κατοστάρικο.

Κάτι κουρασμένα παλικάρια: Κωνσταντάρας (αρ.) - Παπαγιαννόπουλος (δεξ.)

Νομίζω ότι υποφέρω από ανίατη νοσταλγία! Νοσταλγώ την ασφαλή πόλωση, την σύγκρουση όμορων (στην πραγματικότητα) δυνάμεων της αστικής δημοκρατίας, την ασφαλή κυβερνητική μετάβαση από το ένα κόμμα στο άλλο χωρίς να διακυβεύεται κάθε φορά το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 200 χρόνια… Νοσταλγώ (ναι!) τις πλαστικές σημαίες των αφελών - χαρούμενων- ψηφοφόρων που κόρναραν στα διόδια καθ’ οδόν για τα χωριά τους. Νοσταλγώ το ΠΑΣΟΚ generation, την Γαλάζια Γενιά, το τιμημένο ΚΚΕ! Νοσταλγώ τα τραγούδια (κιτς) ύμνους των κομμάτων, την (ηρωϊκή) Καρμίνα Μπουράνα, το «Σε περιμένω να ‘ρθεις και πάλι». Νοσταλγώ τις ισχυρές κυβερνήσεις του 45%. Ίσως και να νοσταλγώ την αφελή μου νεότητα, δεν ξέρω…

Κοσμοπλημμύρα για ένα εισητήριο διαρκείας του Γ.Σ. Ηρακλή!

Τα προηγούμενα χρόνια η προεκλογική αντιπαράθεση ήταν σφοδρή αλλά πάντα βαθιά μέσα σου ήξερες πως ό,τι και να γινόταν, στο τέλος θα επιπλέαμε, διότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» κ.λπ. κ.λπ. Έβλεπες έναν κακό χαμό με ομιλίες και «ουυυυυ!» εναντίον των αντιπάλων, σημαιάκια, κόρνες, βεγγαλικά και χαρτάκια σε κάθε συγκέντρωση οποιουδήποτε κόμματος, αλλά ήξερες ότι δεν είσαι στα πρόθυρα εμφυλίου. Έβλεπες παντού ελπίδα, αποφασιστικότητα για «το δίκαιο του αγώνα» και στεναχωριόσουν -δεν λέω- αν το κόμμα που υποστήριζες έχανε τις εκλογές, αλλά δεν ήταν και το τέλος του κόσμου… όπως σήμερα νιώθεις.

Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Δεν κλείνω τα μάτια ότι σε μεγάλο βαθμό τα παραπάνω οδήγησαν στον γιγαντισμό του δικομματισμού, στην καραμπινάτη ασυδοσία και διασπάθιση των κόπων όλων μας. Αλλά, όπως και με τις παλιές αγάπες που μας πρόδωσαν στο φουλ αλλά καμιά φορά τις θυμόμαστε και χαμογελάμε με νόημα, ε, καμιά φορά τις εποχές αυτές τις πικρονοσταλγώ. Mea culpa που έλεγε και ο μακαρίτης.

Το ξέρω, Γιώργο, διαψευστήκαμε συνολικά. Και εσύ και εγώ και όλοι οι άλλοι. Η σημερινή μπανάλ μουγκαμάρα με τις μουδιασμένες φάτσες στα αστικά λεωφορεία και τα ανήσυχα βλέμματα στους άδειους από καταστήματα δρόμους γύρω μας αποδεικνύει αυτό ακριβώς. Να ξέρεις επίσης, ότι δεν ηττηθήκαμε μόνο ιδεολογικά. Ηττηθήκαμε γενεαλογικά. Για γενεές δεκατέσσερις.

Και βάλε...

Read more

Νέο Πρoϊόν!!!

 

Πίνοντας προχθές καφεδάκι με τον βαρώνο(co-founder του μπλόγκ) στην πλατεία Αμαρουσίου,συζητούσαμε πέραν των εξελίξεων κάτι που λίγο πολύ,όλοι συζητάμε σε επίπεδο παρέας με φίλους! Προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους με τους οποίους θα αυξήσουμε τον όγκο του πορτοφολιού μας εν μέσω κρίσης!Φαντάζομαι όλοι έχουν τέτοιου είδους βλέψεις για τα πορτοφόλια τους! Ένι-γουέι ,προσπαθώντας απεγνωσμένα να κοιμηθώ,στριφογυρίζοντας και αλλάζοντας συνεχώς στάση,σκέφτηκα ένα νέο προϊόν το οποίο θα κάνει θραύση στην Ελληνική αγορά! Μετά τιμής και καμαρίου,θα ήθελα να σας παρουσιάσω μέσω της σελιδούλας μας την ιδέα μου! Θα είναι λοιπόν ένα καπέλο!Ναι καλά διαβάσατε,ένα καπέλο! Σαφώς διαφορετικό από τα συνηθισμένα καπέλα της αγοράς..Το δικό μου καπέλο λοιπόν,θα έχει ένα πάνελ στην κορυφή (μην ξεχνάμε και την πράσινη ενέργεια) και θα τροφοδοτεί δυο ομοιώματα χεριών στο πλάι τα οποία,θα χαιδεύουν τα αυτιά των ενδιαφερομένων..Χα..Νομίζετε πως κάνω πλάκα,ε;Το προϊόν μου θα κάνει τρελές πωλήσεις! Στην χώρα μου αν δεν με απατά η νοημοσύνη μου,το πιο κερδοφόρο επάγγελμα είναι το χάιδεμα των ώτων! Ε λοιπόν,να ένα προϊόν το οποίο θα σας δίνει την ηδονή αυτή όλη την μέρα,ίσως και την νύχτα(σκέφτομαι πατέντα και σε μαξιλάρια)! Γουστάρουμε σαν Έλληνες να μας τα χαιδεύουν(τα αυτάκια μας) πώς να το κάνουμε..Την βρίσκουμε να ακούμε από τους άλλους και τον καθρέφτη μας κυρίως πως ΟΛΑ τα κάνουμε-κάναμε-θα κάνουμε σωστά και πως για Οοόλα φταίνε ΠΑΝΤΑ οι άλλοι..--μικρή παύση για χάιδεμα των αυτιών μου,μισό...--Τί λέγαμε; Ναι..Λοιπόν το άθλημα το έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο!Πλέον οι άλλες χώρες δεν μπαίνουν καν στον κόπο να "κατεβούν" σε αγώνες,το χρυσό είναι πριν πάμε δικό μας..

Και ας το σοβαρέψω και λιγάκι(αν και οποίος ενδιαφέρεται για περαιτέρω ανάπτυξη της ιδέας ας στείλει ενα μέιλ),ακούω,συζητάω με κόσμο κυρίως συνομήλικους μου μεταξύ 23-33 και έχουν οι περισσότεροι,αν όχι όλοι,την άποψη πως για αυτό που μας συμβαίνει φταίνε οι Γερμανοί,οι πολιτικοί,η ΝΤΠ (Νέα Τάξη Πραγμάτων),ο σεισμός στην Ιαπωνία,οι νεφελίμ,οι ελοχίμ,οι ΕΛ,οι αμερικάνοι,τέλος πάντων ΟΛΟΙ οι άλλοι εκτός απο μας..Επιμένουν κιόλας πως είναι πολύ μικροί ηλικιακά ώστε να έχουν μερίδιο ευθύνης..Και λέω εγώ τώρα με το μικρό μου το μυαλό..Οκέικ,το μερίδιο σίγουρα δεν είναι το ίδιο, αλλά μήηηπως, λέω μήπως βάλαμε και μεις το δαχτυλάκι μας στο να συντηρηθεί και κατά συνέπεια να φτάσει στα όρια της η φούσκα ώστε να κινδυνεύει να κάνει μπαμ στα χέρια της γενιάς μας;; Λέω πολλές φορές σε συζητήσεις πως όταν πληρώνεις για τον καφέ σου, για ενα ποτό για το οτιδήποτε τέλος πάντων και ΔΕΝ απαιτείς-παίρνεις την απόδειξη, αμέσως γίνεσαι συνένοχος..Πολλοί ξέρω πως θα διαφωνήσουν,αλλά έχει σκεφτεί ποτέ κανείς πως πληρώνεις τον φόρο σαν καταναλωτής και δίνεις την δυνατότητα στον εκάστοτε μαγαζάτορα, βενζινοπώλη, επιχειρηματία να μην αποδόσει τον φόρο που έχεις ΗΔΗ πληρώσει;Πόσες φορές έχεις διαπραγματευτεί το ΦΠΑ με κάποιον ηλεκτρολόγο, μαραγκό κλπ; Όλοι το έχουμε κάνει, άλλοι σε μικρότερο βαθμό, άλλοι σε μεγαλύτερο..Απαιτούμε τώρα σαν κοινωνία λέει, τα κλεμμένα πίσω! Οκέικ ξανά, δίκαιο και το επικροτώ κιόλας..Με αυτά που εμείς σαν πολίτες κλέβουμε κάθε μέρα; Κι αυτά να τα επιστρέψουμε η μόνο αυτά που έχουν "φάει" οι άλλοι;; Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως γίνεται να μην υπάρχει ένας πολιτικός σωστός, τίμιος με balls για να τον πιστέψεις και να πάει,έστω και καθυστερημένα, μπροστά αυτή η χώρα..Μετά κοιτάζω γύρω μου και επανέρχομαι στην πραγματικότητα..Οι πολιτικοί είναι βγαλμένοι απο την κοινωνία μας! Το ποιός μιμείται ποιόν στο κλέψιμο (οι πολίτες τους πολιτικούς ή οι πολιτικοί τους πολίτες) είναι σαν να ρωτάς αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα..Τρέχα γύρευε δηλαδή..Μέχρι λοιπόν να φυτρώσει μια κότα απ'το πουθενά δυστυχώς φοβάμαι πως τα πράγματα όλο και θα χειροτερεύουν και το χάσμα προς την απλή λογική και κατανόηση θα μεγαλώνει διαρκώς..Ελπίζω μόνο να προλάβω και γω και όλοι μας να δούμε μια τέτοια παρθενογένεση..Γιατί όσο οι πολιτικοί εκκολάπτονται από τις ημών κότες(πολίτες) τα πράγματα, αν και αισιόδοξος τρομερά ως άνθρωπος, δεν βλέπω να αλλάζουν.. 

Read more

Είμαστε όλοι προδότες!

Έχει καιρό τώρα που το βλέπω, αλλά κάνω ότι δεν είναι εκεί. Κοιτώ από την άλλη, αλλάζω θέμα, εκνευρίζομαι, πετάω ατάκες, ξανακοιτώ προς το μέρος του και ακόμα το βλέπω. Και γυρίζω από την άλλη για ακόμα μια φορά. Κλεφτογυρνάω. Aκόμα είναι εκεί.

Κλείνω τα μάτια. Βαθιά ανάσα. Εκπνοή. Κοιτάω από το παράθυρο. Στο βάθος, η Ακρόπολη ανάμεσα στο νέφος της ευημερίας. Αναστεναγμός. Here we go…

Μήνες τώρα μου τριβελίζει το μυαλό η σκέψη ότι τις μέρες αυτές τις έχει ξαναζήσει ο τόπος και η κοινωνική μνήμη έχει κάνει την υπέρβαση να τις καταπιέσει βαθειά πίσω στο (συλλογικό) υποσυνείδητο. Μιλάω φυσικά για (θα το πω και ότι γίνει…) τον Νέο Εθνικό Διχασμό. Είμαστε, πιστεύω ειλικρινά, σε ένα -ακόμα- τρίστρατο που θα κρίνει την πορεία αυτής της άμοιρης χώρας. Λέω τρίστρατο διότι επί του παρόντος και λίαν προσεχώς οφείλουμε ως λαός να εξετάσουμε αν θα πρέπει ο δρόμος να μας οδηγήσει δεξιά ή αριστερά… Στο κέντρο, δυστυχώς, υπάρχει ένας αδιαπέραστος τοίχος από πνευματικό μπετόν.

Ο Ελληνικός λαός φαίνεται, για άλλη μια φορά στην Ιστορία του, να έχει εγκλωβιστεί σε διχαστικά διλήμματα του τύπου «άσπρο - μαύρο» ή αλλιώς «Καταπιεστική αλλά Πολυπολιτισμική Ευρώπη» εναντίον της «Απεριόριστης αλλά φτωχικής Εθνικής Ανεξαρτησίας». Τέτοια διλήμματα στο παρελθόν έχουν ξαναεμφανιστεί  με άλλη μορφή, αλλά με το ίδιο κατά βάση νόημα: «Καραμανλής ή Τάνκς», «Εθνικός Στρατός ή Δ.Σ.Ε» , «ΕΑΜ ή ΕΔΕΣ», Βενιζέλος ή Βασιλιάς», «Ελλάς ή Οθωμανοί», «Φαναριώτες ή Φιλικοί», «Καποδίστριας ή Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης», «Σπάρτη ή Αθήνα (παλιότερα)»  κ.ο.κ.  Κάθε φορά που ανέκυψε το δίλημμα, η χώρα στράφηκε τρικλίζοντας προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση διαμέσου όχι, απλά, μερικών πολιτισμένων πολιτικών ζυμώσεων αλλά δια πυρός, σιδήρου και ιδιαίτερα αιματηρών συγκρούσεων που επίσπευσαν με το στανιό την όποια επιλογή. Για την ιστορική ακρίβεια, εξαιρώ το δίλημμα του «Καραμανλή ή Τανκς» που μάλλον δεν ήταν πραγματική επιλογή (ποιος θα επέλεγε άραγε τα τανκς;) και που το αίμα είχε ήδη κυλήσει στην Κύπρο και όχι στην Ελλάδα. Συμπεραίνω λοιπόν ότι, λαϊκές επιλογές σε εθνικό επίπεδο για ζητήματα τόσο άμεσα συνδεδεμένα με την επιβίωσή της χώρας, οδηγούν με μαθηματική και ιστορική ακρίβεια σε Εθνικό διχασμό και, κατόπιν, σε αιματηρές συγκρούσεις με θύματα ένθεν και ένθεν της κάθε άποψης (και τελικώς, στρατοπέδου).

Παρατηρώ επίσης ότι, μετά από 60 χρόνια, κάθε φορά, γίνονται εκδηλώσεις και βραβεύσεις με επισήμους και διάφορα ταρατατζούμ για να παραχωθούν  «αδελφωμένα» με ελάχιστο επιφανειακό χώμα τα θύματα του εκάστοτε διχασμού, μέχρι την επόμενη φορά. Η ελληνική γη βρίθει τέτοιων μνημείων…

Αναρωτιέμαι λοιπόν και με εκκίνηση τα παραπάνω αιματηρά περιστατικά, γιατί, στο παρόν διχαστικό δίλημμα μεταξύ της «Ευρωπαϊκής (φτωχής) προοπτικής της χώρας» από την μια, και της «Αξιοπρεπούς (αλλά σε σημείο εξευτελισμού υποτιμημένης) δραχμικής Εθνικής Ανεξαρτησίας» από την άλλη, να γίνει κάτι διαφορετικό; Τι σταματάει τα πλήθη από το να κατασπαραχθούν μεταξύ τους μέχρι να παρθεί -επιτέλους- μια απόφαση; Τι συγκρατεί τα αλαλάζοντα λεφούσια από το να επιτεθούν ομαδόν προς τους απέναντί τους και να τους φάνε τα λαρύγγια με το «δίκιο που τους πνίγει»;

Τίποτα. Τίποτα δεν τους σταματάει. Και αυτό είναι που με φοβίζει.

Στην σημερινή πολιτική πραγματικότητα δεν έχουμε την κλασσική σύγκρουση ενός δικομματικού συστήματος  κατά  τα πρότυπα της δεκαετίας των 90’s. Η βασική διαφορά με την τότε περίσταση είναι ότι, σήμερα, δεν συγκρούονται τόσο δύο αστικές (και παρόμοιες, να το δεχθώ) πολιτικές παρατάξεις για τα ηνία της χώρας, όσο δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές κοσμοθεωρίες που έχουν η  κάθε μία τα υπέρ και τα κατά της σε τόσο μεγάλη πληθώρα, που είναι σχεδόν αδύνατη η καθαρή και πλήρης επιλογή της μιας ή της άλλης πλευράς. Ό,τι και να επιλέξει κανείς, θα βρει επιχειρήματα που να κάνουν την άλλη επιλογή εξ ίσου (ή τουλάχιστον μερικώς) αποδεκτή στα αυτιά του.

Όμως, εδώ εντοπίζω το πρόβλημα: για όλους εμάς που αδυνατούμε (ή δεν θέλουμε φύσει και θέσει) να ενταχθούμε στην μία ή την άλλη πλευρά, δεν μας επιτρέπεται από τις πολιτικές αυτές ομάδες, να μείνουμε παραταξιακά αμέτοχοι. Δεν αποτελεί, δηλαδή, καν επιλογή για εμάς η σύζευξη των δύο απόψεων. Αυτό, αν μη τι άλλο, σε απώτερο στάδιο έχει μόνο μια διέξοδο: την επικράτηση της ισχυρότερης (και όχι απαραιτήτως της σωστότερης)  άποψης διαμέσου της μεταξύ τους σύγκρουσης. Μόνο που τον ρόλο των χαλυβδωμένων στρατευμάτων θα τον παίξουν πάλι τα ανθρώπινα κορμιά…

Απο δεξιά προς τα αριστερά: Νικοπολίδης, Μπάγεβιτς, Σαργκάνης, Σαλπιγγίδης

Ο ρόλος της, διχαστικής, έννοιας της «προδοσίας» και του «προδότη» στην Ελληνική ψυχοσύνθεση και ιστορική κοσμοθεωρία του λαού μας είναι τεράστιος. Είναι μάλλον ο ακρογωνιαίος λίθος του τόπου μας. Πάνω σε «προδότες» και «εθνικούς μειοδότες» χτίσαμε και εκπαιδεύσαμε το έθνος μας να κυνηγάει κάθε τόσο χίμαιρες και τους λόγους της εκάστοτε ήττας. Βρίσκουμε τον προδότη Εφιάλτη στις Θερμοπύλες, τους προδότες Μηδίζοντες στην Αρχαία Αθήνα, την Κερκόπορτα που άφησε αφύλακτη ο προδότης στην Άλωση της Πόλης,  την προδοτική κραυγή «Πίσω αδέρφια» στο Μεσολόγγι,  τις Ξένες Δυνάμεις που μας προδώσαν στην Μικρά Ασία, τους Προδότες στο Γουδί, τον προδότη Τσολάκογλου στην Γερμανική εισβολή το 1941, τους προδότες Ταγματασφαλίτες στην κατοχή, τους προδότες Εαμοβούλγαρους ΚΚΕδες στον Εμφύλιο, τον προδότη και αποστάτη της Δημοκρατικής Παράταξης Κ. Μητσοτάκη το 1965, την προδοσία της Κύπρου, την προδοσία της Αριστεράς από το ΠΑΣΟΚ το 1981, την προδοσία του ΠΑΣΟΚ από την Αριστερά το 1989, την προδοσία του Σαμαρά το 1993, την προδοσία των υπηρετών του Μνημονίου, την προδοσία του Βορίδη στον Καρατζαφέρη… Μια ζωή μας προδίδουν. Εμείς, οι από δω, εναντίον των προδοτών απέναντι. Εσείς είστε και εμείς δεν είμαστε. Οι δεξιοί προδότες, οι αριστεροί προδότες, οι Πασόκοι προδότες. Μέχρι και ο Μπάγεβιτς, ο Νικοπολίδης και ο Σαλπιγγίδης είναι σήμερα (αιώνιοι) προδότες… Με τον έναν ή άλλο τρόπο όλοι μας έχουμε υπάρξει προδότες! Είμαστε μια χώρα παραταξιακή, συνομωσιακή, διχασμένη από τα σπάργανά της. Είναι να μην ανησυχεί κανείς; Να παραμείνουμε ως έχει δηλαδή; Προδότες;

 

Ό προδότης της Κερκόπορτας, a.k.a. "Σπανούλης", διακρίνεται με φέσι στο κεφάλι και σπαθί

Αλίμονο! Είναι, άραγε, τόσο αδύνατον να επιτύχουμε πολιτικά μια αξιοπρεπή και δημοκρατική συνύπαρξη εντός μιας Ευρώπης των λαών; Πόσο δύσκολο άραγε είναι να επιτευχθεί η ευλογημένη «ανταγωνιστική επιχειρηματικότητα» δίχως να ισοπεδωθούν οι εργαζόμενοι και οι επαγγελματίες; Διερωτώμαι, πρέπει να είμαστε συνεχώς σε επαναστατική ετοιμότητα «για τα χειρότερα που έρχονται» ή επιτέλους να πορευθούμε συλλογικά στον δρόμο της ευημερίας και εθνικής αξιοπρέπειας; Θα έπρεπε να αποκλειστεί από τις εθνικές αποφάσεις η λογική αλλά, προς το παρόν, επαναστατημένη Αριστερά; Η λεγόμενη «πατριωτική» δεξιά είναι, άραγε, εντελώς άχρηστη στην χώρα; Τι θα έπρεπε να γίνει με τους «χλιαρούς και αμέτοχους» κεντρώους που τόσα χρόνια ήταν τα εθνικά δισκόφρενα (ή άραγε η αιτία που οδηγηθήκαμε;) μπροστά στον σημερινό γκρεμό που έρχεται με ταχύτητα προς τα εμάς; Ποιοι να μείνουν και ποιοι να φύγουν; Ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Τα ερωτήματα αυτά δεν τα ρωτάει κανείς. Η πόλωση έχει κλείσει τελικά πολλά στόματα... 

Πίσω δεξιά στο βάθος διακρίνεται ο προδότης Αρτέμης Μάτσας με μπεζ καμπαρντίνα να παίζει τον προδότη Εφιάλτη...

Προς το παρόν οι δύο παρατάξεις φαίνεται ότι έχουν όλες τι «σωστές» απαντήσεις. Δυστυχώς για άλλη μια φορά ο λαός καλείται να επιλέξει το εύκολο διαζευκτικό «ή» (ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ ή ΣΥΡΙΖΑ ή Ευρώ ή Δραχμή ή άσπρο ή μαύρο κ.λπ.) αντί του πολύ δύσκολου αλλά εξαιρετικά παραγωγικού «και» (Ανάπτυξη και Αξιοπρέπεια και Εργασία και Ευρώπη και Ελλάδα και Εθνική Κυριαρχία και Κοινωνικό Κράτος κ.λπ.). Η σύνθεση του «και» είναι αναγκαία για την χώρα, αλλά ποιος νοιάζεται να το αναδείξει;

«Choose side or run for your life…» έλεγε η Tracy Chapman το 1988 στο «Across the lines». Που να ‘ξερα ότι το έλεγε σε μένα;

Read more

Η πατρίδα μου

Η χώρα μου δεν είναι η χώρα σου. 

Δεν έχει -καν-  τα ίδια σύνορα, ούτε τους ίδιους πολίτες με την δική σου. 

Στην χώρα μου, τα ποτάμια δεν είναι αιώνιοι αγωγοί καταλοίπων μιας βιομηχανίας που πέθανε από χρόνια και που θυμίζουν ένα πτώμα που, ακόμα, βρωμάει και ζέχνει. 

Η πατρίδα μου δεν έχει βουνά-χώρους «υγειονομικής» ταφής απορριμμάτων. Τα ζώα εκεί πάνω δεν αποτελούν στόχους ξεχαρμανιάσματος του κάθε τυχάρπαστου λεβέντη κυνηγού. 

Η χώρα μου δεν έχει αγύρτες γυρολόγους λαϊκιστές να κυβερνούν ή να θέλουν να κυβερνήσουν. 

Δεν έχει τηλεοπτικά κανάλια-ντουντούκες του κάθε τελευταίου κρατικοδίαιτου επιχειρηματία, που έβγαλε πέντε φράγκα και έγινε άνθρωπος. 

Οι παπάδες είναι αδύνατοι, σαν να κάνουν συνεχή νηστεία και προσευχή στον Θεό τους. Η Εκκλησία της χώρας μου απευθύνεται σε όσους την αποδέχονται για πνευματικό καθοδηγητή και μόνο. 

Οι υπεράκτιες off shore, η υπερατλαντική διακίνηση κεφαλαίων και η αγοραπωλησία παραγώγων και άλλων commodities είναι μια δραστηριότητα που δεν ασκούν με μαεστρία οι νεαρές και όμορφες σύζυγοι προφυλακισμένων πολιτικών.

Δεν έχει εικοσάρηδες και τριαντάρηδες άνεργους και πενηντάρηδες συνταξιούχους.

Ο στρατός της χώρας μου δεν εξοντώνει τα δημιουργικά χρόνια της νεολαίας, ούτε και αποτελεί το μοναδικό αποκούμπι της για μια αξιοπρεπή ζωή, ελλείψει εναλλακτικών επιλογών. 

Δεν έχει εξοντωτικούς φόρους και χιλιάδες ανενεργούς νόμους να τους προστατεύουν.

Στα Πανεπιστήμια της δεν έχει αιωνίους φοιτητές/συνδικαλιστές και καταληψίες με όνειρο να γίνουν αργότερα βουλευτές.

Οι νέοι στην χώρα μου δεν χτίζουν τους δασκάλους τους στα γραφεία, μα και οι δάσκαλοι δεν επιμένουν να διδάσκουν –πλημμελώς- μέχρι τα βαθειά γεράματα τους στις μισογκρεμισμένες σχολές χτίζοντας με μπετόν την φαντασία και τα όνειρα των φοιτητών τους. 

Στην δική μου την πατρίδα, οι μετανάστες έχουν έρθει μετά από πρόσκληση και όλοι τους είναι εμβολιασμένοι, έχουν στοιχεία και ταξιδιωτικά έγγραφα. 

Η χώρα μου δεν έχει φασίστες με μαύρα και εκδικητές με κόκκινα να δέρνονται, από συνήθεια, σε εορτές και αργίες στις πλατείες. 

Στις πλατείες έχει γέρους παππούδες με εγγόνια και όχι γέρους που, αντί για εγγόνια, κρατούν σαλιωμένα  μικρόφωνα και που ουρλιάζουν για την δικαίωση της γενιάς τους.

Οι «γνωστοί-άγνωστοι» είναι στην χώρα μου, από χρόνια, μόνο «γνωστοί».

Η αστυνομία είναι όργανο του λαού και υπηρέτης της ελευθερίας του. Δεν αποτελεί το όργανο καταστολής των αγώνων των εργαζομένων, ούτε και δικαιολογία για τους εργαζόμενους να καταπατούν την δική  μου ελευθερία. 

Οι πέτρες στην χώρα μου χρησιμοποιούνται για χτίσιμο και όχι για σπάσιμο. Τα μάρμαρα για μνημεία και οι μάσκες για τις απόκριες.

Οι απόκριες είναι μια φορά τον χρόνο και όχι κάθε βράδυ στα πάνελ των «ειδήσεων των οκτώ». Οι «ειδήσεις» έχουν ειδήσεις και όχι μόνο αποκλειστικά «απόψεις» του κάθε έμμισθου υπαλλήλου/φερέφωνου του καναλάρχη .

Το νόμισμα της χώρας μου είναι το ευρώ. Δεν είναι «κάτι που μοιάζει με ευρώ αλλά έχω καιρό να το δω». 

Οι πολίτες πληρώνουν φόρους σε μια οικονομία που τους σέβεται γιατί την συντηρούν και τους συντηρεί. 

Η αγορά στην πατρίδα μου είναι ελεύθερη, με ένα κράτος ρυθμιστή της λογικής και όχι κοινό εκβιαστή των  νομοταγών. 

Στις πολεοδομίες γίνεται καθαρή δουλειά από μορφωμένους και ευσυνείδητους υπαλλήλους και οι  οικοδομικές άδειες, αφού ελεγχθούν, εκδίδονται χωρίς γρηγορόσημο. 

Στην δική μου την χώρα, οι άξιοι ανταγωνίζονται άλλους άξιους και δεν ονειρεύονται «να τακτοποιηθούν» σε μια θέση για 25 χρόνια λήθης και μετά «έχει ο θεός».

 

Τα νοσοκομεία έχουν φάρμακα/κρεβάτια εντατικής και κανονικά κρεβάτια/γάζες/ασθενοφόρα εν λειτουργία με έμπειρους οδηγούς και γιατρούς που δεν είναι απλήρωτοι για τρεις μήνες.

Η σπουδαγμένοι στην χώρα μου, που κατάφεραν και πήγαν δυο βήματα παραπέρα στην ζωή τους, δεν αντιμετωπίζονται από αυτήν σαν «ύπουλοι καταφερτζήδες φοροφυγάδες».

Η πρωτεύουσα της πατρίδας μου έχει δρόμους βουλεβάρτα με δέντρα, καθαρές πλατείες, ποδηλατοδρόμους, μέσα μαζικής μεταφοράς με νορμάλ εισιτήριο (που όλοι πληρώνουν αβίαστα), φώτα εν λειτουργία και κάδους ανακύκλωσης. Οι κάδοι αυτοί πλένονται μια φορά την εβδομάδα και καίγονται μόνο από ατύχημα.

Οι δικαστές είναι όλοι τους αδέκαστοι, οι δικηγόροι τίμιοι , οι γιατροί δεν παίρνουν ποτέ φακελάκια και οι δημόσιοι υπάλληλοι πάνε όλοι τους κάθε μέρα στην ώρα τους για δουλειά.  Και δουλεύουν.

Οι επιδοτήσεις στην χώρα μου πιάνουν όλες τόπο, καθώς, οι επιχειρηματίες τις χρησιμοποιούν για να επεκτείνουν τις δουλειές τους  και την επαγγελματική τους δραστηριότητα, ενώ οι αγρότες δηλώνουν στους ελεγκτές ακριβώς ό,τι πραγματικά τους ανήκει και ούτε μέτρο παραπάνω.

Στην πατρίδα την δική μου, οι απεργοί έχουν αιτήματα και δεν κατεβάζουν τους διακόπτες «για να προστατεύσουν το δημόσιο χαρακτήρα και κοινωνικό προφίλ»  των Δημοσίων εταιρειών στις οποίες εργάζονται.

Δεν έχει (πρώην) τραμπούκους  (νυν) νεοφώτιστους συντηρητικούς ούτε και νεόκοπους βολεμένους επαναστάτες με ορυχεία, κατασκευαστικές εταιρείες και δεκάδες ακίνητα προσωπική περιουσία.

Δεν έχει νόμιμους ανήθικους και ηθικούς παρανόμους.

Στην χώρα μου οι πρωθυπουργοί πρωθυπουργεύουν και δεν το σκάνε για σουβλάκια ή για να στείλουν email με το i-pad σε κάποια ΜΚΟ.

Η αξιωματική αντιπολίτευση ελέγχει την εξουσία, η συμπολίτευση κυβερνάει βάσει προγράμματος και όχι βάσει δημοσκοπήσεων. 

Στην πολυαγαπημένη μου χώρα οι εκλογές εκλέγουν κυβερνήσεις. 

Η πατρίδα μου είναι μια μικρή πατρίδα με τεράστια όνειρα. Είναι ανίκητη διεθνώς, όλοι θέλουν να της μοιάσουν! Είναι όμορφη, καθαρή, νέα, σαν μια όμορφη ξανθιά κοπέλα τον Αύγουστο.    Έχει και ένα φωνακλά λαό με χιούμορ, χωρίς οργή και άγχη. Όλα μπορεί να καταφέρει και όλα να  τα αντέξει!  Έχει λαμπρή ιστορία και ηλιόλουστο μέλλον. 

Η πατρίδα μου, όμως, δεν είναι η πατρίδα σου. Δεν σου ανήκει και δεν σου την δίνω. Είναι δική μου! Βρίσκεται κάθε στιγμή μαζί μου βαθιά μέσα στο μυαλό και στην ψυχή μου. Χρόνια τώρα την χαζεύω από μακριά και δεν λέω να την πειράξω μήπως και μου χαλάσει. Και την ακούω κάθε στιγμή να αγωνίζεται με κόπο και ελπίδα. Και αν φύγω, θα την πάρω μαζί μου εκεί που θα πάω. Γιατί, τι είναι ο άνθρωπος χωρίς μια πατρίδα;

Read more